اسپکتیتور — آخرین مُد در میان شاخههای نورستۀ نسل زِد -متولدین سالهای ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۲- انتشار «ویدئوهای یادآورانه»[۱] در تیکتاک است، ماری که دُم خودش را میخورَد.[۲] نسل زدیها، پس از رسیدن به سن پختگی، مثلاً ۱۱سالگی، بایگانیشان را شخم میزنند تا انتقاد ملایمی ارائه کنند از آن مدل موی خجالتآوری که در گذشتهای مبهم و دوردست، مثلاً، ۱۸ ماه پیش داشتهاند، یا با دوستانشان از خاطرات «فیلترهای اسنپچتی که همهمان سابقاً استفاده میکردیم» میگویند. مضحک است، ولی کمی غمانگیز هم هست.
وقتی ما برای تعمق دربارۀ رویدادهایی با اهمیتِ جهانی -چیزهایی ازقبیل اثرات طولانیمدت برگزیت؛ تنظیمِ مجددِ وضعِ موجود در امنیت اروپا؛ حتی بحران تغییرات اقلیمی- از جداول زمانیِ دَه، بیست، یا پنجاهساله استفاده میکنیم، بعید نیست تغییراتی را که بهطور بالقوه حتی پایدارتر و بنیادیتر هستند نادیده بگیریم. بهنظر من، این داستانِ ظاهراً بیاهمیتْ تأثیر ثانویۀ یکی …
