آتلانتیک — چهارشنبه صبح زود، داشتم توییترم را بالاوپایین میکردم و بهشکلی جستهگریخته و گیجکننده از نتایج انتخابات میاندورهای خبردار میشدم که متوجه اتفاق عجیبغریبی شدم.
خب، تعجبی ندارد که رأیآوردنِ کسانی مثل مائورا هیلی در ماساچوست و تینا کوتک در اورِگِن را در فهرستهای «اولینهای تاریخساز» و «سدشکنان» ردیف کنند. همینطور، طبیعی است که افرادی همچون وس مور در این فهرستها باشند که حالا اولین فرماندار سیاهپوست مریلند شده است. اما، در توییتر، مطبوعاتیها داشتند به پیروزی مکسول الجاندرو فراستِ ۲۵ساله اشاره میکردند، یعنی اولین عضو نسل زِد که به کنگره راه یافته است. شکی نیست که همۀ این اسمها «اولین»اند، اما شکل «تاریخساز»بودنشان با هم فرق میکند. درخصوص سه نفر اول، وقتی میگوییم «تاریخساز»، به آن زمینۀ تاریخیای چشم داریم که پیروزیشان را درخورِ توجه میکند، زمینهای که قرین است با اقلیتسازی یا منزویسازی یا فشار و سرکوب طولانیمدت. اما در مورد فراست، اگرچه او هم نخستین عضو آفروکوبایی کنگره خواهد بود، واژۀ تاریخساز را در معنای حقیقی کلمه به کار میبرند که حاکی از گذر زمان است. چند سال پیش، نسل زِدیها -یعنی افرادی که اکنون ۱۰ تا ۲۵ساله هستند- جوانتر از آن بودند که بتوانند کاندید شوند. حالا برخی از آنها به سن کافی رسیدهاند. پس آن سدی که میگویند دارد میشکند درواقع …
