ایان — این کابوس تمام والدین است. دیوار دریاییِ پلیموث هو بیست متر ارتفاع دارد و صفی از پسرانِ یازده تا پانزدهساله بهتحریکِ دوستانشان از روی دیوار توی خلیج کوچک «مرد مُرده» میپرند (این اسم را بهحق روی آن گذاشتهاند). به این کار «سنگقبرشدن»[۱] میگویند -هدف این است که مثل سنگِ قبرْ راست و محکم، با پا وارد آب شوند. اکثر پسرها مغرور و صحیحوسالم از آب خارج میشوند. بعضیها هم، لاجرم، نه. سنگِقبرشدن همانقدر که فکر میکنید خطرناک است؛ بچهها اغلب توی آبی میپرند که زیرش صخرهها و جریانهای کُشنده پنهاناند. طی نُه سال گذشته، حدود بیست نوجوان در بریتانیا کشته شدهاند؛ تقریباً هفتاد نفر هم فلج و مابقی عمرشان اسیر صندلی چرخدار شدهاند و بااینحال سنگِقبرشدن سالبهسال محبوبتر میشود.
چرا نوجوانان این کار را میکنند؟ بروید بالای دیوار تا یکی از دلایل آن را بفهمید: «فشار همسنوسالها». بچهها همدیگر را ترغیب میکنند و بابت شجاعت و «باحالی»شان ستوده میشوند. آنها احساس شدید -هرچند گذرای- یگانگی، صمیمیت و احترام را تجربه میکنند. کلیپهای زیادی نشان میدهند که دخترهای خوشگل با نگاهشان به پسرهای بیپروا (و گاه برعکس) نخ میدهند. اما فشار همسنوسالها و جایگاه اجتماعی تنها دلایل نیستند. وقتی جِز، یکی از پیشکِسوتان سنگِقبرشدن، در سال ۲۰۰۶ و در شانزدهسالگی با گاردین مصاحبه میکرد، مسئله را اینطور توضیح داد: «شما کل روز را در مدرسه صرف کارهای ملالآور میکنید ... و بسیار دلتان میخواهد کار هیجانانگیزی انجام دهید ... پریدنْ این خواسته را برآورده میکند. فقط برای یک لحظه، همۀ تکههای ملالآور روزتان را فراموش و احساس آزادی میکنید». استیوِ هجدهساله گفت «این راهی است …
