روکی — «تا روز قیامت» حالتی است مختص به افرادِ ۱۳ تا ۱۷ساله که احساس میکنند تا قیامت شکستناپذیرند و درعینحال تا ابد اسیرند. وقتی پدر و مادرم جوان بودند، [مشخصۀ حالتِ] «تا روز قیامت» حلقۀ ازدواج بود و یادگارهای روی درخت و عکسهای یادگاری. در دورههای بعد، «تا روز قیامت» الهامبخش بسیاری از جملات و ایدههایی شده است که میان نوجوانان محبوباند: بهترین دوست تا روز قیامت، کنار هم تا روز قیامت، جوان تا روز قیامت. در سالهای اخیر، مفهوم ابدیت و خویشاوندانش، مثل همیشه و بینهایت، بر ادبیات جوانان چیره شده و اینترنت را از جهان واقعی -که گذرا و موقتیتر است- متمایز کردهاند. چهبسا دلیل محبوبیت تصاویر کهکشان بر تیشرتها و در و دیوار هم همین مفاهیم باشند. قطعاً هیچچیز ابدی نیست، ولی هیچچیز هم مثل مفهوم ابدیت محبوب نوجوانها نشده است. چون، خوب یا بد، نمیشود نوجوان بود و آن شرایط را داشت و اینگونه فکر نکرد.
من تمام زندگیام منتظر رسیدن دوران «تا روز قیامت» بودم. هفت سالم که بود مجلۀ سِوِنتین[۱] را میخواندم و مسئولین اردو، پرستارم، خواهران بزرگترم، دوستان خواهرم، و دانشآموزان دبیرستانیِ پدرم را [که عمدتاً نوجوان و جوان بودند] با غبطه و احترام بیشتری نسبت به آدمبزرگهای سنوسالدار مینگریستم. …
