سیاست جدید در برنامهریزی شهری در کلانشهرها چنین است: بافت مرکزی و قدیمیِ شهر را تخریب کنید و بهجایش برجهای مسکونی بسیار لوکس و بسیار گران بسازید تا ثروتمندان، بهجای حومۀ شهر، در آنها سکونت کنند و به شهرداری مالیاتهای بیشتر بدهند. اما محصول این نوسازی برای فرودستانِ شهریِ بیخانمانشده زلزدن به پنجرۀ خانههایی رؤیایی است که کسی در آنها زندگی نمیکند، زیرا این خانهها برای بیشترِ مالکان حکم نوعی سرمایهگذاری را دارند.
ورسو — امروزه شهرهای سرتاسر جهان، از نظر ارتفاع، تفکیک و جداسازی شدهاند، بدینصورت که ثروتمندترین مردمان جهان در مرتفعترین نقاط زندگی میکنند. این شکل جدیدی از نزاع طبقاتی از بالاست که سیاست پیرامونِ آن بهقدر کافی کندوکاو نشده است.
در این گزیدۀ ویرایششده از کتاب عمودی: شهر، از ماهوارهها تا پناهگاههای زیرزمینی(۱)، استیو گراهام نگاهی میاندازد به اینکه جغرافیای نابرابری، سیاست و هویت چگونه در شهرهای بیش از پیش عمودی و نابرابر ما بسط مییابد.
پنجرههای کاذب: برنامهریزی شهری بهمثابۀ تصفیۀ اجتماعی در لندن
با توجه به موقعیت لندن، بهعنوان مکان تمرکزِ بیشترین «افراد فوقِ ثروتمند» در روی زمین، جای تعجب نیست که شرکتهای ساختمانی نیز به همین نحو و بهطرز چشمگیری به ساختنِ املاکی فوق گران، بهطرز فزایندهای فوق مرتفع و با قیمتی بیش از ۲ میلیون پوند برای فوق ثروتمندان جهان روی آوردهاند.
مانند وضعی که در منهتن حاکم است، بسیاری از آن خانهها املاک هلدینگی برای سرمایهگذاریهای هنگفت هستند، و خیلی بهندرت پیش میآید که اصلاً کسی در این مکانها سکونت کند. الکس پرستون، نویسندۀ مجلۀ آبزِرور(۲)، ادعا میکند که چنین املاکی «به صندوقهای اماناتی با رویهدوزیهای …
