کرهایها، بعد از جنگ جهانی دوم، تکنیک بسیار کارآمدی را برای شکنجه اختراع کردند که طی آن قربانی را مجبور میکردند کاری را که برایش اندکی ناخوشایند است، برای مدتی بسیار بسیار طولانی، انجام دهد. مثلاً لبۀ صندلی بنشیند یا با زاویهای ناراحت به دیوار تکیه دهد. با طولانیشدن زمان، قربانی حاضر میشد به هر چیز اعتراف کند تا از این عذاب خلاص شود. دیوید گریبر، انسانشناس آمریکایی، میگوید این شبیه تکنیکی است که اسرائیل روی کل یک ملت به کار بسته است.
اینترنشنال تایمز — ظاهراً هر خیابانی در نابلس یک آرایشگاه مردانه دارد. واقعاً هزاران آرایشگاه آنجاست. بیشتر آنها حداقل تا ساعت ۲ نیمهشب بازند و اگر مسجدها را در نظر نگیریم، غالباً تنها جاهایی هستند که چراغشان در ساعت ۲ نیمهشب روشن و درشان باز است. از قرار معلوم، هر وقت که از کنار یکی از آنها رد شوید، احتمالاً چهار یا پنج مرد جوان را میبینید که با سر و وضع آراسته جمع شدهاند و دارند کوتاهشدن موهای مرد دیگری را تماشا میکنند. نکتۀ عجیب آن است که انگار هیچ آرایشگاه زنانهای وجود ندارد. هر از گاهی ممکن است پوسترهای تأثیرگذاری را ببینید که وسایل آرایشی یا محصولات مربوط به موی زنان را نشان میدهند؛ بیشتر زنان بلوند هستند (درواقع، تعداد شگفتانگیزی از فلسطینیهای نابلس بلوندند، حتی بچههایشان)، اما خبری از آرایشگاههای زنانه نیست. از یکی از دوستانم دلیلش را پرسیدم. توضیح داد که جامعۀ فلسطین را از نظر تاریخی، بعد از بیروت، لیبرالترین جامعۀ عرب میدانستند، و زنان جوان هیچگاه عادت نداشتند موهایشان را بپوشانند، اما با قدرتگرفتنِ سیاسیِ حماس در دهۀ ۰۹ اوضاع تغییر کرد. اما در ماجرای آرایشگاههای زنانه مسئلۀ خیلی عاجلتری مطرح بود. در سالهای …
