تلفن همراه وقتی فراگیر شد و همه را معتاد کرد، حدوداً زندگیِ همۀ انسانهای کرۀ خاکی را به قبل و بعد خودش تقسیم کرد، البته بهجز زندگی کودکان و نوجوانانی که اصلاً دوران ماقبل تلفنهای هوشمند را تجربه نکردهاند و نمیدانند زندگی بدون اینترنت چه معنایی میتواند داشته باشد. یک تحقیق از هفت نوجوانِ سیزده تا هجدهساله خواست، برای هر مدتی که میتوانند، گوشیهایشان را کنار بگذارند و بگویند چه اتفاقی برایشان میافتد.
گاردین — هنری باتن با شانزده سال سن، همزمان با بالا و پایینرفتن روی یک توپ بزرگ پیلاتس، اسکایپ میکند. او در منزلشان در اِسِکس است و، با هر بار بالا و پایینرفتن، از کادر خارج میشود. میگوید: «موقع خواب گوشیام روی بالشمه. گوشیام اولین چیزیه که صبح موقع بیدارشدن سراغش میرم». آیا نگران نیست از اینکه گوشیاش هنگام خواب تا این حد به سرش نزدیک است؟ «نه اصلاً!»
بالا، پایین. «یعنی میگم، خب، اگه تومور مغزی بگیرم، اون وقت یه موضوعی دارم که راجع بهاش توییت کنم!»
هنری خیلی باهوش و دارای اعتمادبهنفس است؛ او رفتاری طنزآمیز دارد و احتمالاً فکر میکند سؤال من دربارۀ میزان استفادۀ او از رسانههای اجتماعی چرتوپرت است، اما مؤدبتر از آن است که اینطور بگوید. میداند که فکر خوبی نیست موقع خواب گوشیاش را روی بالش بگذارد و میداند که نسبتاً زیاد از گوشی استفاده میکند. اما خب، مگر چه ضرری دارد؟
مگر چه ضرری دارد؟ دوسوم از نوجوانان دوازده تا پانزدهساله در بریتانیای امروز گوشی هوشمند دارند. این رقم برای نوجوانان بالای پانزده سال ۹۰% است. زیر شانزدهسالهها بهطور متوسط سه ساعت از روزشان را آنلاین سپری میکنند، رقمی که امسال برای اولینبار از زمان تلویزیون تماشاکردن جلو زد. این نوجوانان …
