نمیشود در برابر بعضی رفتارها سکوت کرد. انسانیت ما نمیپذیرد که از اتفاقی ناگوار و غیراخلاقی باخبر شویم، اما خشمگین نشویم. به این خشم برآمده از مشاهدۀ بدرفتاریها خشم اخلاقی میگویند، خصیصهای که همیشۀ تاریخ در جوامع انسانی وجود داشته است، اما ظهور شبکههای اجتماعی ماهیت و ابعاد این خشم را از بنیاد دگرگون کرده است. مالی کراکت، در این مقاله، جوانب گوناگون این تغییر را با تکیه بر تحقیقات جدید تشریح میکند.
نیچر هیومن بیهیویر — خشم اخلاقی [۱] حسی قدرتمند است که مردم را برمیانگیزد تا متخلفان را رسوا و مجازات کنند (سالرنو و هاگِنه). مجازات اخلاقی میتواند نیرویی در خدمت خیر باشد، زیرا با انداختن تقصیر به گردن کنشگرانِ بد همکاری را تحکیم میکند. اما مجازات جنبهای منفی نیز دارد، زیرا با انسانیتزدایی دیگران [۲] (فینچر و تتلاک) و دامنزدن به خصومتهای ویرانگر میتواند تعارض اجتماعی را تشدید کند.
خشم اخلاقی حداقل به اندازۀ خود تمدن قدمت دارد، اما تمدن در مواجهه با تکنولوژیهای نوین دارد بهسرعت دگرگون میشود. امروز، در سراسر جهان، بیش از یک میلیارد نفر حداقل یک ساعت در روز را صرف رسانههای اجتماعی میکنند، و خشم اخلاقی مد روز زندگی آنلاین است. در سالهای اخیر، رسواییهای آنلاین ویروسی [۳] به قیمت میلیونها دلار برای شرکتها، ازدسترفتن شانس پیروزی در انتخابات برای نامزدها، و ازدستدادن یکشبۀ شغل برای افراد تمام شده است.
ازآنجاکه رسانههای دیجیتال دارند به زندگی اجتماعی ما نفوذ میکنند، حیاتی است که دریابیم این تکنولوژیها چگونه میتوانند ابراز خشم اخلاقی و نتایج اجتماعی آن را دگرگون سازند. من در اینجا چارچوب روانشناختی سادهای برای حل این مسئله تشریح میکنم (شکل ۱). خشم اخلاقی با …
