دریای تنها

دهان دریا کف کرده بود. آفتاب مستقیم روی سرش می‌تابید. بلند شد. نگاهی به دشت انداخت. مدت‌ها بود از عزیزانش خبری نداشت. نه سیمین نه زرین. حتی خبری از نازلو هم نبود. هوا هر لحظه گرم‌تر می‌شد. هیچ ابری در آسمان نبود. یک مشت آب برداشت و خورد. دهانش تلخ شد. صدف‌ها کف پایش را قلقلک می‌دادند. یک خرچنگ کوچولو انگشتش را نیشگون گرفت و فرار کرد. دریا خنده‌اش گرفته بود؛ ولی …