کتاب کاترین جانسون؛ دختر ماه نشین

کتاب کاترین جانسون؛ دختر ماه نشین نوشته ابونی جوی ویلکینز و ترجمه مریم رئیسی است. کتاب کاترین جانسون؛ دختر ماه نشین را انتشارات پرتقال منتشر کرده است، این انتشارات با هدف نشر بهترین و با کیفیت‌ترین کتاب‌ها برای کودکان و نوجوانان تاسیس شده است. پرتقال بخشی از انتشارات بزرگ خیلی سبز است.

درباره کتاب کاترین جانسون؛ دختر ماه نشین

کاترین جانسون پرسشگری و کنار زدن محدودیت‌ها را به شیوه‌های یادگیری به روش خودش پیش برد، دانش‌آموزی سیاهپوست که در دهه ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ میلادی تحصیل می‌کرد و به راحتی می‌توانست تسلیم موانعی بشود که راهش قرار داشت. ولی در عوض از همان موانع استفاده کرد تا بتواند در سر راه موفقیت قدم بگذارد. خانواده حمایتگر و مربی‌های دانا و کاردان و البته بلند پروازی‌های خودش، همگی دست به دست هم دادند تا کاترین اوج بگیرد. نوشتن داستان زندگی کاترین برای نویسنده بسیار الهام‌بخش بود و در زندگی کاری‌اش به کمکش آمده؛ او امیدوار است شما هم با خواندن آن انگیزه‌های تازه‌ای پیدا کنید تا بتوانید با ترس‌هایتان روبه رو شوید، از پشتکار غافل نشوید و برای ساختن دنیایی بدون تبعیض تلاش کنید. کاترین که با تلاش‌های خودش راه را برای بسیاری از دانشمندان جوان هموار کرده، می‌تواند الگویی بسیار خوب باشد. یکی از جمله‌های معروف کاترین این است:«چیزی به اسم سؤال احمقانه وجود ندارد. اینکه آدم سؤال نکند، احمقانه است.» 

خواندن کتاب کاترین جانسون؛ دختر ماه نشین را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب خوانده را با یکی از شخصیت های تاثیرگذار تاریخ آشنا می‌کند آن‌ را به تمام کودکان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب کاترین جانسون؛ دختر ماه نشین

سیستم جداسازی نژادی تفکیک نژادی سیستمی‌ بود که نژاد‌های مختلف را در بسیاری از مقاطع زندگی، از جمله آموزش، از هم جدا می‌کرد. این سیستم موجب شد در جامعه‌ی آمریکایی، افراد سیاهپوست در طبقه‌ی پایین باقی بمانند. در مقایسه با سفیدپوستان، هزینه‌ی کمتری صرف مدرسه‌ها و محله‌ها و سیستم حمل و نقل عمومی‌ سیاهپوستان می‌شد و از طرف دیگر، معمولا سیاهپوستان برای انجام کار‌هایی که سفیدپوستان هم مشابه آن را انجام می‌دادند، دستمزد کمتری دریافت می‌کردند

از همان زمان که کاترین کودک بود، جویلت و جاشوآ متوجه علاقه‌ی او به اعداد شدند. کاترین حتی قبل از اینکه به سن مدرسه برسد، استعداد خاصی در شمارش داشت. کاترین به خواهر و برادر‌هایش که زودتر از خودش به مدرسه رفته بودند، حسادت می‌کرد. او که از همه‌ی فرزندان خانواده کوچکتر بود، باید صبر می‌کرد تا اولین روز مدرسه‌اش فرا برسد، اما تا آن موقع زمان را هدر نداد. هر روز صبح که هورس، مارگارت و چارلز راهی مدرسه می‌شدند، کاترین دنبالشان راه می‌افتاد و از مزرعه‌ی محل زندگیشان تا مدرسه، جای پای آن‌ها را می‌شمرد. در واقع کاترین هر چیزی را که می‌توانست، می‌شمرد. وقتی همراه خانواد‌هاش به کلیسا می‌رفت، تعداد قدم‌هایش تا آنجا را می‌شمرد.

وقتی نوبتش بود که بعد از خوردن غذا میز آشپزخانه را تمیز کند، همه‌ی ظرف‌ها، چاقو‌ها و چنگال‌هایی را که می‌شست می‌شمرد. وقتی می‌رفت بیرون و در مزرعه بازی می‌کرد، در مسیر برگشت به خانه قدم‌هایش را می‌شمرد. وقتی کاترین بزرگتر شد، کمتر چیزی بود که او نشمرده باشد. کم کم توی محله به او می‌گفتند «دخترکوچولویی که عاشق شمردن است» و خود کاترین هم یک بار گفت: «من هر چیزی را که می‌شد شمرد، شمرد‌ه‌ام» از آنجا که کاترین بچه‌ی باهوش و کنجکاوی بود، اطرافیانش تشویقش کردند تا از این استعداد ذاتی در کار با اعداد، استفاده کند. کاری که از همه بیشتر به آن علاقه داشت، شمارش بود.