کتاب غرق در نور

کتاب غرق در نور، نوشته بتی آیدی، داستانی مستند، شگفت‌انگیز و خواندنی از تجربه‌ی مرگ و بازگشت دوباره به زندگی است. غرق در نور را می‌توانید با ترجمه‌ی روان زهره زاهدی بخوانید و در این تجربه‌ی خارق‌العاده شریک باشید. 

درباره‌ی کتاب غرق در نور

بتی آیدی در حین یک عمل جراحی از دنیا رفت و دوباره روحش به جسمش بازگشت. در حقیقت او در آن عمل تجربه مردن و دوباره زنده شدن را داشت. این تجربه آنقدر شگفت‌انگیز و عمیق بود که او را وادار کرد تا آن را بنویسد. کتاب غرق در نور، روایتی از این تجربه است. او در این اثر به پرسش‌های بسیاری پاسخ داده است. پرسش‌هایی که به ما کمک می‌کند تا درباره‌ی مرگ و زندگی بیشتر بدانیم. او به سوالاتی جواب می‌دهد که همه‌ی ما بارها از خود پرسیده‌ایم. وقتی می‌میریم چه اتفاقی برایمان می‌افتد؟ وقتی دوباره زنده می‌شویم زندگی‌مان چه تغییری می‌کند؟ غرق در نور، این داستان شگفت‌انگیز علاوه بر اینکه روایت مستندی از تجربه‌ی مرگ است، درباره‌ی زیبایی، جذابیت و شگفتی زندگی حرف می‌زند. غرق در نور به ما می‌آموزد که هدف ما در زندگی باید چه باشد؟ چگونه می‌توانیم دنیای خود و اطرفمان را بر اساس نیروی قدرتمند عشق، تجربه‌های دلنشین و زیبا بسازیم و از زندگی لذت ببریم. 

کتاب غرق در نور را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

غرق در نور برای تمام کسانی که به دنبال خواندن داستانی متفاوت هستند، جذاب است. این اثر درباره‌ی مرگ و زندگی و تقابل این دو است. اگر به چنین موضوعاتی علاقه‌مندید، حتما از خواندن کتاب غرق در نور لذت می‌برید. 

بخشی از کتاب غرق در نور

شب اول اشکالی در کار بود. شوهرم جو تازه از اطاق بیرون رفته بود که حال دلهره‌ای در من پیدا شد. بنا بود که تمام شب تنها بمانم، در یکی از سختترین شبهای عمرم تنها باشم. کم‌کم به فکر مرگ افتادم. سالها بود که چنین فکری به سراغم نیامده بود. چرا حالا اینطور همهٔ وجودم را فرا گرفته بود؟

شب ۱۸ نوامبر ۱۹۷۳ بود. برای جراحی و بستن لوله‌های رحم به بیمارستان رفته بودم. مادری بودم سی و یکساله، دارای هفت بچه و برخوردار از سلامت کامل، که به توصیه دکتر تصمیم به عمل جراحی گرفته بودم. من و شوهرم جو، هر دو از این تصمیم راضی بودیم. رضایت من همچنان بر جا بود اما، چیز دیگری نگرانم می‌کرد، چیزی که نمی‌شد گفت چیست.

در طول سالهای زناشوئیمان به ندرت شبی را دور از هم گذرانده بودیم، و من سعی می‌کردم به خانواده و صمیمیت خاصی که بین ما وجود داشت فکر کنم. گر چه شش فرزند در خانه داشتیم (یکیشان در نوزادی در اثر سندروم مرگ ناگهانی نوزادان تلف شده بود)، بعضی وقتها ناراحت بودیم از اینکه تنهاشان بگذاریم. حتی شبهای تفریحمان را ممکن بود در خانه بمانیم و بگذاریم بچه‌ها برنامهٔ آن شبمان را تنظیم کنند. گاهی برایمان شام تهیه می‌دیدند و در اطاق نشیمن، شمع روشن می‌کردند و آتش شومینه را زنده نگاه می‌داشتند. معمولاً موسیقی مناسبی هم برایمان می‌گذاشتند. البته شاید اگر خودمان بودیم موسیقی دیگری انتخاب می‌کردیم، اما با این حال عالی بود. یاد شبی افتادم که روی میز کوتاهی که آن را تزیین کرده بودند، غذای چینی به ما دادند و بالشهای بزرگ آوردند که رویش بنشینیم. چراغها را کم نور کردند، به ما شب به خیر گفتند و خنده کنان دویدند و از پله‌ها بالا رفتند. مثل این بود که من و جو یک قسمت از بهشت را روی زمین پیدا کرده باشیم.