بریده‌هایی از کتاب غرق در نور

خدا با ما عهد کرده است که در زندگی ما دخالت نکند «مگر اینکه خودمان از او بخواهیم». و آنوقت او با علم کامل خود، کمکمان می‌کند به آرزوهای مشروع خود برسیم.

اگر می‌دانستیم حرفهایمان چه قدرت ترس آوری دارند، سکوت را به گفتن حرفهای منفی ترجیح می‌دادیم. ما به وسیلهٔ افکار و کلماتمان نقاط ضعف و قوتمان را ایجاد می‌کنیم. محدودیتها و شادیهای ما از دلمان برمی‌خیزد.

روح ما با خدمت کردن به دیگران، رشد می‌کند. مهمتر از همه اینکه، به من نشان دادند عشق از همه چیز والاتر است.

تنها چیزی که از زندگی در اینجا برایمان می‌ماند، خیری است که به دیگران رسانده‌ایم

روزی می‌رسد که بفهمیم حادترین سختیهای زندگیمان، بهترین معلممان بوده است.

گناهانی هم هستند که در قبال جسم خود انجام می‌دهیم، مثل پرخوری، یا نخوردن، عدم تحرک جسمی، استفادهٔ مخرب از مواد و داروها (شامل استفاده از هرماده‌ای که با ساخت و ساز طبیعی بدن هماهنگی نداشته باشد) و سایر فعالیتهای تضعیف‌کنندهٔ بدن. همهٔ گناهانی که در حق جسممان مرتکب می‌شویم، به یک اندازه اهمیت دارند. ما در مقابل جسممان مسوولیم

افکار ما صاحب قدرتند. ما کیفیت محیط اطرافمان را به وسیلهٔ افکارمان خلق می‌کنیم. انجام فیزیکی این عمل ممکن است زمان ببرد، اما انجام معنوی آن آنی است

فهمیدم که او از همهٔ گناهان و تقصیرات من باخبر بود، اما دیگر اهمیت نداشت.

متوجه شدم که خدا در نظر آدمهای مختلف تعابیر مختلف دارد. به جای خدای خشمگین و انتقامجویی که من قبلاً شناخته بودم، اینها صحبت از خدای شادتری می‌کردند که از شادی ما شاد می‌شد.

خلقت عالم معنا مثل چاپ واضح و درخشان، و خلقت زمین مثل نگاتیو تیرهٔ آن است. زمین ما فقط سایه‌ای است از زیبایی و درخشش خلقت معنویش، اما برای رشدمان به آن نیاز داریم.

همین قدر که به چیزهای مثبت فکر کنیم و کلمات مثبت به زبان بیاوریم، نیروهای مثبت را به سمت خود جذب می‌کنیم. من دیدم که دقیقاً همین طور است. دیدم که افراد در احاطهٔ نیروهای مختلف هستند. دیدم که چطور گفتار یک نفر، بر میدان انرژی اطرافش اثر می‌گذارد. خود «کلمات»، و ارتعاشات آن در فضا، می‌تواند یکی از دو نیرو را جذب کند.

هر چه خدا برای نعمتهایش بیشتر شکر کنیم، راه برای نعمتهای آتی بازتر خواهد شد.

بعضی از کاشفان و مردم دورانهای دیگر نمی‌توانستند از عهدهٔ امتحانات این روزگار بر بیایند. ما همانجایی هستیم که باید باشیم.

گناهانی هم هستند که در قبال جسم خود انجام می‌دهیم، مثل پرخوری، یا نخوردن، عدم تحرک جسمی، استفادهٔ مخرب از مواد و داروها (شامل استفاده از هرماده‌ای که با ساخت و ساز طبیعی بدن هماهنگی نداشته باشد) و سایر فعالیتهای تضعیف‌کنندهٔ بدن. همهٔ گناهانی که در حق جسممان مرتکب می‌شویم، به یک اندازه اهمیت دارند. ما در مقابل جسممان مسوولیم. دیدم که حق تملک هر جسمی را به روحش می‌دهند. در مدتی که در قید حیات مادی هستیم، روحمان باید مهار جسم را به دست بگیرد و تمایلات و غرایض نفسانی آن را تحت اختیار خود درآورد

به من گفتند دعایی بالاتر از دعای مادر برای فرزند نیست.

گناه در فطرت ما نیست. هر یک از ما در درجات مختلفی از نور، یعنی معرفت معنوی، قرار داریم و به دلیل فطرت الهی و روحانیمان، سراپا طالب انجام کار خیر هستیم.

همیشه می‌توان مثبت را جانشین منفی کرد.

راهنمایم گفت مردن چیزی جز انتقال به یک مرحلهٔ دیگر نیست. روحمان از جسم خارج می‌شود و به عالم روحانی می‌رود. اگر مرگمان در اثر ضایعه یا جراحت باشد، روح فوراً و گاهی حتی پیش از وقوع مرگ، از جسم خارج می‌شود. مثلاً اگر کسی تصادف کند یا آتش بگیرد، ممکن است روحش را پیش از آنکه رنج بیشتری بکشد، از جسم خارج کنند. ممکن است که جسم برای چند لحظه هنوز زنده به نظر برسد، در حالی که روح از آن خارج شده و در آرامش است.

به من گفتند که سقط جنین خلاف طبیعت است. روحی که وارد آن بدن می‌شود احساس طرد شدن و اندوه می‌کند. او می‌داند که این بدن قرار بوده مال او باشد، حالا چه حلالزاده باشد، چه ناقص باشد، و چه بسا تنها چند ساعت زنده بماند. اما روح دلش برای مادرش هم می‌سوزد، چون می‌داند که تصمیم او بر اساس معرفتی است که داشته.

بسیاری از افکار خلاق ما در این زندگی نتیجهٔ الهامات نامرئی است. بسیاری از اختراعات مهم و حتی پیشرفتهای تکنولوژی ما، ابتدا در عالم معنا به وسیلهٔ اعجوبه‌های معنوی ابداع شده است. بعد افراد روی زمین الهام می‌گیرند که این اختراعات را در اینجا ایجاد کنند.

«آن وقت بود که فهمیدم در حقیقت خدایی هست. دیگر نگفتم که فقط یک نیروی عالمگیر وجود دارد... موجود مهربانی دیدم که کائنات را خلق کرده...»

«سنگینی مزاحم جسم و سردی آن ایجاد کراهت می‌کرد. بعد از فرح ناشی از آزادی روح، دوباره زندانی جسم شده بودم.»

«پیش از آن که احساس شادی کنی، باید غم را بشناسی.»

«پیش از آن که احساس شادی کنی، باید غم را بشناسی.»

روح ما با خدمت کردن به دیگران، رشد می‌کند.

منجی به من گفت آفرینش عالم معنا را می‌شود با یکی از دو چاپ عکس مقایسه کرد: خلقت عالم معنا مثل چاپ واضح و درخشان، و خلقت زمین مثل نگاتیو تیرهٔ آن است. زمین ما فقط سایه‌ای است از زیبایی و درخشش خلقت معنویش، اما برای رشدمان به آن نیاز داریم

بسیاری از افکار خلاق ما در این زندگی نتیجهٔ الهامات نامرئی است. بسیاری از اختراعات مهم و حتی پیشرفتهای تکنولوژی ما، ابتدا در عالم معنا به وسیلهٔ اعجوبه‌های معنوی ابداع شده است. بعد افراد روی زمین الهام می‌گیرند که این اختراعات را در اینجا ایجاد کنند. من فهمیدم که یک پیوند حیاتی و پویا میان عالم معنا و عالم فنا وجود دارد.

وقتی می‌بینیم دوست داشتن کسی برایمان سخت است، اغلب به خاطر آن است که او ما را به یاد چیزی در درون خودمان می‌اندازد که خوشمان نمی‌آید

در هنگام مرگ، ما مختاریم تا زمان دفن جسممان روی زمین بمانیم، یا مثل من، تا سطحی که رشد روحیمان اجازه می‌دهد پیش برویم. فهمیدم که سطوح مختلفی از پیشرفت روحی وجود دارد، و ما همیشه به آن سطحی می‌رویم که در آن راحت هستیم. اغلب ارواح ترجیح می‌دهند باری مدت کوتاهی روی زمین بمانند و اشخاص مورد علاقه‌شان را تسلی بدهند

مرا به جایی بردند که ارواح زیادی خود را برای رفتن به زمین آماده می‌کردند. آنها ارواح بالغ بودند. من در تمام تجربیاتم به هیچ روح بچه‌ای برنخوردم. دیدم که آن ارواح برای رفتن به زمین چه اشتیاقی داشتند. آنها به زندگی به چشم یک مدرسه نگاه می‌کردند که می‌توانستند در آن چیزهای زیادی یاد بگیرند و صفاتی را که فاقدش بودند کسب کنند. به من گفتند که ما همه به میل خودمان به اینجا آمده‌ایم، در واقع بسیاری از کمبودها و شرایط مشکل زندگی را خودمان انتخاب کرده‌ایم تا بتوانیم رشد کنیم.