کتاب در انتهای ابرها

کتاب در انتهای ابرها نوشته ناهید گلکار است. این کتاب روایت زنی به نام پری است که خودش تصمیم می‌گیرد به خانه سالمندان برود. او خودش این انتخاب را کرده است و برای همین برای راننده تاکسی‌ای که او را آورده است عجیب است. او از پری که همه او را مامان مپری می‌خوانند می‌خواهد که برایش تعریف کند چرا این‌جا است. پری با لهجه شیرین شیرازی‌اش شروع می‌کند تعریف کردن داستان زدندگی‌اش. کتاب روایتی نرم و خوش‌خوان دارد زبان طنز و شوخ‌طبع داستان خواننده را تا انتها با خودش همراه می‌کند.

خواندن کتاب در انتهای ابرها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات داستانی پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب در انتهای ابرها

مامان‌پری رفته تو فکر و دیگه به بقیه‌ی حرف‌های اون زن گوش نمی‌داد.

داشت فکر می‌کرد این زنِ ساده‌لوح که ده‌ ساله اینجا کار می‌کنه، همونیه که من می‌خوام!

گفت: آهان حمیده خانم، فکر کنم تو به درد من بخوری. ده ساله اینجا کار می‌کنی، آره؟

شوهر، بچه؟ نداری؟

حمیده یک غم تو چشمش نشست و مثل اینکه لب ورچیده بود، نگاه غمگینی به مامان‌پری انداخت و اونم با همون ریز‌بینی خودش، این غم رو دید.

زن گفت: نه، شوهر ندارم؛ نشد دیگه!

باز مامان‌پری قبل از اینکه حرف بزنه، خندید و گفت: عیب نداره مادر، غصه نخور؛ شوهر همچین چیز تحفه‌ای هم نیست!

نداشتنش یک غم. داشتنش هزار غم داره! چند سال داری؟

آهی از ته دلش کشید و گفت: سی و نه سال؛ ترشیده‌ام، نه؟

مامان‌پری گفت: من که بویی به مشامم نرسیده! از تو بزرگ‌ترم دیدم که شوهر کرده؛ غصه نخور؛ دیر میشه، دروغ نمیشه!

یکی زد به در و از همونجا صدای خانم عامری اومد که بفرمایید صبحانه. و تق تقِ پاشنه‌ی کفشش نشون داد که داره دور میشه.

مامان‌پری گفت: بریم مادر من یک چیزی بخورم بعد اینجا رو تمیز کنیم.

حمیده گفت: ناهار‌خوری تهِ همین سالُنه؛ من می‌برمتون.