کتاب مانند کسی که آوازش را فراموش کرده است

یخشی از داستان: لایه ساری گلین غربت، چشمانش را پر از اشک می‌کرد. از این رو، منی که چیزهای کهنه را به راحتی وا می‌گذاشتم، گرچه نخست اندوهش را جدی نگرفتم از این که ترک خانه‌ای که در آن حیاط بزرگ داشت و نهر چمروش از آن می‌گذشت برایش ناگوار بود، و چمدان‌هایش را لَم‌لَمِه‌شُور وار، گریه‌کنان بست، و گفت: "خانه‌ای که از آن می‌رویم از همه خانه‌های دنیا بهتر است" خود را به خواهر ژولیده‌ام نزدیک حس کردم، چه رفتن به ساختمانی که مثل قفس قناری کوچک است، او را به حالتی انداخته که کم مانده است از پا درافتد. ...