کتاب حفاظت از میراث ناملموس

میراث فرهنگی، مفهومی است که از سوی مخاطبان با پیشینه‌های تخصّصی متفاوت و علائق اجرایی مختلف، به شیوه‌های گوناگون تعبیر شده است. این تعبیرها، گاه، تعهّداتی را برای سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری ایجاد کرده‌اند که اصولاً، خارج از حوزه‌ی وظایف و علائق آن قرار می‌گرفته‌اند. معاونت میراث فرهنگی، در مرتبه‌ی زیرمجموعه‌ای از این سازمان که بیش‌ترین زمینه‌ی کاری را در حوزه‌ی مزبور برای خود متصوّر است، چندی است که چاره‌ی کار را در انتشار مجموعه‌ای از دستورالعمل‌ها و متون معیار درامور محوّله،تشخیص داده است. هدف از این اقدام را نیز، معیارسازی این امور و بهره‌گیری از شیوه‌های پذیرفته‌ی علمی در انجام آن‌هاعنوان کرده‌ایم، به‌نحوی که در نهایت، اجماعی همگانی و مبتنی بر یافته‌ها و دانسته‌های علمی در ارتباط با مفاهیم بنیادی، گستره‌ی وظایف و اختیارات، و نحوه‌ی عمل در ارتباط با آن‌ها حاصل گردد. یکی از بخش‌هایی که نیاز به اجماع مورد اشاره در آن بسیار احساس می‌شود، حوزه‌ی میراث فرهنگی ناملموس (معنوی) است. کم‌تر از ده سال است که این موضوع در سطح بین‌المللی رسمیّت یافته؛ و طبیعی است که دست‌اندرکاران و مخاطبان در ارتباط با مبانی، گستره و روش‌شناسی آن، در مرتبه‌ی یک حوزه‌ی عملیّاتی نو، آرای متفاوتی داشته باشند. خوشبختانه،جمهوری اسلامی ایران، با برخورداری از سابقه‌ی طولانی و درخشان تحقیق و تتبّع در حوزه‌ی مطالعات مردم‌شناختی، زبان‌شناختی و هنر، به‌میزان بالایی خود را با این موضوع جدید وقف داده است، به‌طوری‌که موفّقیّت‌های چشم‌گیری را در این حوزه، در سطوح داخلی و بین‌المللی شاهد بوده‌ایم. معذلک، این دستاوردها نیاز به برخورداری از شیوه‌نامه‌ها و متون مبنایی مورداشاره را نه‌تنها منتفی نمی‌کنند، که حتّی فوریّت آن را به ما می‌نمایانند.