کتاب قانون کار جمهوری اسلامی ایران

اولین قانون کار ایران در سال ۱۳۲۵ توسط مجلس شورای ملی تصویب شد. تصویب این قانون در نتیجه مبارزات پیگیر سه اتحادیه کارگری ایران بود که «شورای متحده مرکزی اتحادیه‌های کارگران و زحمتکشان ایران» را تأسیس کرده بودند. دولت لایحه قانون کار را در سال ۱۳۲۳ تصویب و به مجلس فرستاد اما مجلس دو سال بعد، آن را بررسی کرد. در سال ۱۳۳۷ دولت منوچهر اقبال با مشورت سازمان بین‌المللی کار، قانون کار جدید را تصویب و به مجلس فرستاد. این قانون در ۲۶ اسفند ۱۳۳۷ تصویب و جایگزین قانون قبلی شد. پس از انقلاب اسلامی، اصلاح قانون از خواسته‌های اصلی گروه‌های کارگری بود که سهم قابل توجهی در پیروزی انقلاب داشتند. در این دوران پیش‌نویس‌های متعددی از جمله به دست ابوالحسن بنی‌صدر و احمد توکلی وزیر کار راستگرای دولت موسوی پیشنهاد شد که با اعتراض کارگران، دولت آن را پس گرفت و در سال‌های ۵۸ تا ۶۹ عملاً قانون کاری در ایران وجود نداشت. در مجلس سوم که اکثریت آن در اختیار جناح چپ بود، قانون کار جدید تصویب شد و نهایتاً مجمع تشخیص مصلحت نظام به بررسی این قانون پرداخت. بررسی قانون کار در ۲۹ آبان ۱۳۶۹ در مجمع تشخیص به پایان رسید. متن این قانون برگرفته از وبگاه «وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعی» است: فصل اول: تعاریف و اصول کلی فصل دوم: قرارداد کار فصل سوم: شرایط کار فصل چهارم: حفاظت فنی و بهداشت کار فصل پنجم: آموزش و اشتغال فصل ششم: تشکل های کارگری و کارفرمایی فصل هفتم: مذاکرات و پیمان های دسته جمعی کار فصل هشتم: خدمات رفاهی کارگران فصل نهم: مراجع حل اختلاف فصل دهم: شورای عالی کار فصل یازدهم: جرایم و مجازات ها فصل دوازدهم: مقررات متفرقه