کتاب رویای سرخ رهایی

کتاب رویای سرخ رهایی سروده قاسم نظری (شهرام) و ویراسته غلامحسین پیرزاده گرمی و مریم سادات ذکریایی توسط انتشارات حامیان منتشر شده است. این مجموعه، گزیده‌ای از اشعار مثنوی شاعر را در قالبی معاصر و با مضامین عرفانی، عاشقانه و اجتماعی گردآوری کرده است. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب رویای سرخ رهایی

کتاب رؤیای سرخ رهایی، مجموعه‌ای از اشعار مثنوی قاسم نظری (شهرام) است که در قالبی نو و با زبانی امروزی سروده شده‌اند. این کتاب در دوره‌ای منتشر شده که شعر معاصر فارسی همچنان در جست‌وجوی پیوند میان سنت و نوگرایی است. اشعار این مجموعه، اغلب دغدغه‌های انسانی، معنوی و اجتماعی را بازتاب می‌دهند و شاعر با نگاهی شخصی و گاه انتقادی به مسائل روزمره، عشق، ایمان و امید می‌پردازد. در مقدمه و بخش‌های ابتدایی کتاب، قاسم نظری (شهرام) با یادآوری خاطرات و تقدیم اثر به پدر و مادرش، فضای احساسی و صمیمانه‌ای را برای ورود به شعرها فراهم می‌کند. کتاب با همراهی و ویرایش دو ویراستار منتشر شده و در آن، اشعار به‌صورت مثنوی و با مضامین متنوعی چون عرفان، انتظار، عشق الهی و دغدغه‌های اجتماعی ارائه شده‌اند. این مجموعه، نمونه‌ای از تلاش شاعران معاصر برای بازآفرینی قالب‌های کلاسیک در فضای امروز است.

چرا باید کتاب رویای سرخ رهایی را خواند؟

کتاب رؤیای سرخ رهایی با گردآوری اشعار مثنوی معاصر، فرصتی برای آشنایی با نگاه و زبان شاعرانه‌ی قاسم نظری فراهم می‌کند. مضامین متنوعی چون عشق، امید، عرفان و دغدغه‌های اجتماعی در شعرها دیده می‌شود و خواننده می‌تواند با لایه‌های مختلف احساس و اندیشه در شعر معاصر فارسی روبه‌رو شود. این مجموعه می‌تواند برای علاقه‌مندان به شعر و کسانی که به‌دنبال تجربه‌ی خواندن اشعار با مضامین انسانی و معنوی هستند، الهام‌بخش و تأمل‌برانگیز باشد.

خواندن کتاب رویای سرخ رهایی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای دوستداران شعر فارسی، علاقه‌مندان به مثنوی و کسانی که دغدغه‌های معنوی، عرفانی یا اجتماعی دارند، مناسب است؛ همچنین برای کسانی که به‌دنبال خواندن اشعار معاصر با مضامین انسانی و الهی هستند، گزینه‌ی قابل‌توجهی است.

بخشی از کتاب رویای سرخ رهایی

«گاهی کلمات. تنها پناه بی‌قراری‌های انسان‌اند. در لحظاتی که زبان از گفتن بازمی‌ماند، و نگاه در عمق خاموشی گم می‌شوده شعر به آرامی از دل برمی‌خیزد؛ نه چون فریاده که چون آهی نرم و بی‌انتها. این دفتره زاده‌ی آن لحظات است؛ جایی که شاعر تنهایی‌اش را به واژه آراست و امیدش را در سطرهایی لرزان، اما صادقانه نوشت. در هر بیت، ردی از گریزی هست. از خوابی، از خاطره‌ای دور که دوباره جان گرفته است: این اشعار بهانه‌ای برای ماندن‌اند. حتی اگر همه چیز در حال گذر باشد. بهانه‌ای برای گوش سپردن به زمزمه‌ی دل، در جهانی که روزبه‌روز از درون دورتر می‌شود.»