کتاب جنگ که تمام شد، بیدارم کن

کتاب جنگ که تمام شد بیدارم کن نوشته‌ی عباس جهانگیریان و منتشرشده توسط نشر چکانه، داستانی است درباره‌ی نوجوانی به نام حامی که پس از مهاجرت از آبادان به قم، با چالش‌های زندگی پس از جنگ، دلتنگی‌ها و عشق نوجوانانه روبه‌رو می‌شود. این رمان در دسته‌ی داستان‌های فارسی معاصر قرار می‌گیرد و به زندگی، دغدغه‌ها و روابط نوجوانان در بستر اجتماعی و خانوادگی می‌پردازد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب جنگ که تمام شد، بیدارم کن

کتاب جنگ که تمام شد بیدارم کن در دوران پس از جنگ ایران و عراق روایت می‌شود و به زندگی نوجوانی به نام حامی می‌پردازد که به همراه خانواده‌اش از آبادان به قم مهاجرت کرده است. کتاب تصویری از زندگی مهاجران جنگ‌زده، دلتنگی برای خانه و خانواده، و تلاش برای سازگاری با محیط جدید ارائه می‌دهد. روایت با زبانی صمیمانه و از زاویه‌ی دید اول شخص پیش می‌رود و دغدغه‌های نوجوانانه، عشق، هویت و تلاش برای یافتن جایگاه خود در جامعه را به تصویر می‌کشد. کتاب جنگ که تمام شد بیدارم کن با نگاهی به روابط خانوادگی، دوستی‌ها و چالش‌های اجتماعی، تصویری ملموس از زندگی نوجوانان در دهه‌های اخیر ایران ارائه می‌دهد. عباس جهانگیریان با پرداختن به جزئیات زندگی روزمره، فضای شهر قم، خاطرات آبادان و ارتباطات میان شخصیت‌ها، مخاطب را با دنیای نوجوانی و دغدغه‌هایش همراه می‌کند.

خلاصه داستان جنگ که تمام شد، بیدارم کن

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

داستان با روایت زندگی حامی، نوجوانی که پس از جنگ به همراه بی‌بی و دایی‌اش به قم آمده، آغاز می‌شود. او دلتنگ خانواده و خانه‌ی ویران‌شده‌اش در آبادان است و در شهر جدید با احساس غربت و تنهایی دست‌وپنجه نرم می‌کند. تنها پناهگاهش کتابخانه‌ی افرا، معلم هنر و نقاش شهر است که به او دلگرمی و امید می‌دهند. حامی در کنار دغدغه‌های مالی و تلاش برای کمک به بی‌بی، با عشق نوجوانانه‌اش به حوری همسایه‌ی دیواربه‌دیوارشان روبه‌روست؛ دختری که به دلیل شرایط خانوادگی و سنت‌های سختگیرانه، زندگی دشواری دارد و اغلب از پشت دریچه‌ای کوچک با حامی ارتباط برقرار می‌کند. 

این کتاب روایت روزمرگی‌ها، تلاش برای یافتن کار، تجربه‌های تلخ و شیرین نوجوانی، حسرت‌ها و امیدها را در بستر روابط خانوادگی و اجتماعی دنبال می‌کند. داستان با ماجراهایی چون تلاش برای نجات حوری از ازدواج اجباری، درگیری با برادرانش، و تلاش حامی برای اثبات خود و پیدا کردن جایگاهش در جامعه پیش می‌رود. در این میان، خاطرات آبادان، دوستی با افرا و طلوعی و دغدغه‌های مالی و هویتی، لایه‌های مختلف شخصیت حامی را شکل می‌دهد. پایان داستان باز است و سرنوشت شخصیت‌ها را به تخیل خواننده می‌سپارد.

چرا باید کتاب جنگ که تمام شد، بیدارم کن را خواند؟

این رمان تصویری نزدیک از زندگی نوجوانان جنگ‌زده و مهاجر در ایران ارائه می‌دهد و با روایت جزئیات روزمره، دغدغه‌های هویتی، عاطفی و اجتماعی را به‌خوبی به تصویر کشیده است. پرداختن به موضوعاتی مانند عشق نوجوانانه، تلاش برای استقلال، مواجهه با سنت‌ها و مشکلات اقتصادی، باعث می‌شود مخاطب با شخصیت‌ها همذات‌پنداری کند و فضای اجتماعی دهه‌های گذشته را بهتر درک کند؛ همچنین روایت از زاویه‌ی دید نوجوانی که درگیر بحران‌های هویتی و خانوادگی است، به کتاب عمق و جذابیت ویژه‌ای می‌بخشد.

خواندن کتاب جنگ که تمام شد، بیدارم کن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای نوجوانان، جوانان و بزرگسالانی که به داستان‌های اجتماعی و خانوادگی علاقه دارند مناسب است. همچنین برای کسانی که دغدغه‌ی مهاجرت، هویت، عشق نوجوانانه یا تجربه‌ی زیستن در بستر سنت‌های سختگیرانه را دارند، می‌تواند خواندنی و تأمل‌برانگیز باشد.

بخشی از کتاب جنگ که تمام شد، بیدارم کن

«دلم می‌خواهد با یکی حرف بزنم و درد دل کنم؛ اینجا غریبی‌ام و هم‌زبانی نیست. دلم برای تمام چیزهای آشنا تنگ شده. برای بابام، مادرم، برای حامد و لیلا، برای رودخونه‌ی کارون و بهمنشیر، برای سینما تاج، برای درخت‌های کنار احمدآباد. پاهایم، ته‌مانده‌ی سرمای کوچه را از زمین می‌گیرند و می‌دهند به همه‌ی تاروپود تنم؛ انگار گرما می‌خواهند که مرا می‌برند به خانه‌ی افرا؛ به کتابخانه‌اش و گرفتن کتابی تا شاید چند روزی سرم را با آن گرم کنم. در خانه‌ی افرا مثل همیشه باز است؛ ولی زنگ می‌زنم. طوبی خانم با صدای بلند می‌گوید: «کیه؟ در بازه. بیا تو.» وارد خانه می‌شوم. طوبی خانم پای پنجره‌ی آشپزخانه است. سلامی می‌دهم و یک‌راست می‌روم به کتابخانه. بوی شکوفه‌های زودرس باغچه را هم با خودم می‌برم تو. تنها کسی هستم که افرا باشد یا نباشد، اجازه دارم به کتابخانه‌اش بروم. چهار هزار و دویست جلد کتاب را با افرا مهر زده‌ایم و شماره‌گذاری کرده‌ایم. خیلی از کتاب‌ها را هم خودم به تنهایی جلد کرده‌ام. نمی‌دانم افرا چند تا از این کتاب‌ها را خوانده؛ ولی چه خوانده باشد و چه نه؛ آدم نازنینی است. بهترین نقاش و خوشنویس شهر است و همین خط و نقاشی دل‌های ما را به هم نزدیک کرد.»