کتاب صافی نامه

کتاب صافی نامه نوشتۀ محمد سعادت در انتشارات قلمیاران به چاپ رسیده است.

درباره کتاب صافی نامه

داستان و شعر زیباترین و تأثیرگذارترین راه به زبان آوردن نجواهای درونی و یکی از گونه‌های کهن ادبی و شاخه‌ای از هنر هستند. کلامی موزون که برای به اشتراک گذاشتن ایده‌ها، بیان احساسات، خلق تصویر، هنرمندانه به کار گرفته می‌شوند و قوۀ تخیل خواننده را برمی‌انگیزند. لغات، اصطلاحات، حسن ترکیب، وزن، قافیه و قواعد همگی در ساخت شعر مؤثر هستند؛ اما موضوع اصلی به ذوق و طبع شاعری و خلاق شاعر برمی‌گردد. درواقع، شعر وقتی به غایت خود می‌رسد که توانسته باشد اذهان را تصرف کند و عاطفه و خیال را منتقل کند. شاعر، نقاشی زبردست است که خوبی‌ها و بدی‌ها را مجسم می‌کند و جامعۀ خود را به بهترین بیان توصیف می‌کند. او با الهام غیبی و سیر در آفاق و توجه به حقایق شعر می‌سراید. زبان شعر، زبانی صیقل‌یافته است و در آن مسامحه دیده نمی‌شود و همین دقت و ظرافت در بیان است که آن را در خاطره ماندگار می‌کند. شعر یکی از راه‌های انتقال احساسات است. شاعر برای بیان حقیقت احساسات و عواطفش به زبانی نیاز دارد که او را از سردی مکالمۀ روزمره دور کند و بتواند با آن خیالش را معنا کند. شعر، همین زبان است. این احساس گمشدۀ عشق، دلتنگی، دوری و تنهایی است که قرن‌ها شاعران در شعرشان بازگو کرده‌اند.

کتاب صافی نامه نوشته محمد سعادت، شاعر و نویسدۀ اهل نیشابور است. این کتاب حاوی اشعار و حکایت‌هایی به نظم و نثر به سبک شعر و متون ادبی کلاسیک فارسی است.

خواندن کتاب صافی نامه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

به دوستداران شعر شاعران معاصر ایرانی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب صافی نامه

«الاغی می چرید روزی به صحرا

که شیری شد چو را از دور پیدا

شکایت برد خدا را آن نگون بخت

ز احوال واز ان روز و چنان سخت

که‌ای حی همیشه یار و دانا

به چه جرمی چو گردید قسمت ما؟

چو خود را باخته‌ی میدان آن دید

زبان بر شکوه و ناله همی چید

الاغ که راه گریزی ندید با دلی پر از درد صدا به عرعر بلند کرد و به طرف بلا (شیر) شروع به دویدن کرد. شیر که تا آن زمان از الاغ چیزی دیگر در ذهن داشت با دیدن چنان دلیری به ماهیتش شک کرد و به حکم عقل پا به فرار گذاشت. مقداری راه را نرفته بود که قدم آهسته‌تر کرد و به مطالعه‌ی حیوان پی خویش در آمد. چون بر الاغ بودن او یقین کرد، ایستاد و به گردن الاغ پرید و او را در حالی که برای نجات جانش دست و پا می‌زد به سایه‌ی درخت بید کشید.»