کتاب مدیریت راهبردی در بخش عمومی

کتاب مدیریت راهبردی در بخش عمومی نوشتهٔ پائول جویس و ترجمهٔ کرامت محمدی است. انتشارات دانشگاه امام صادق (ع) این کتاب را منتشر کرده است.

درباره کتاب مدیریت راهبردی در بخش عمومی

کتاب مدیریت راهبردی در بخش عمومی از مجموعه کتاب‌های مبانی مدیریت عمومی از مجموعه محتواهایی است تحت‌نظر استادانی چون استیون پی. آزبرن، آون هیوز و والتر کیکِرت منتشر شده است. این کتاب بر پژوهش‌های معتبر و به‌روز و همچنین ارائهٔ تلخیص مناسبی از ادبیات رایج مدیریت راهبردی در بخش خصوصی و عمومی استوار است. این امر باعث می‌شود خواننده علاوه‌بر یادگیری روش تحقیق فرانگر، نظریات اصلی مدیریت راهبردی را به همراه ابزارهای رایج آن فراگیرد. برخی از بخش‌های کتاب در سال‌های اخیر کتاب مفصلی شده‌اند؛ مانند مدیریت راهبردی در دولت‌های اروپایی یا کشورهای حاشیه خلیج‌فارس.

این کتاب از وضعیت مدیریت راهبردی در جامعهٔ اروپا و آمریکا، مقدمات تفکر و تصمیم‌گیری راهبردی مطالبی را بیان می‌کند. دغدغهٔ نویسنده در این دسته از آثارش آن است که برنامه‌ریزی راهبردی و مدیریت راهبردی بخش عمومی را در پیچیدگی خودش دیده شود. مدیریت راهبردی نوعی ابزار مدیریتی است که می‌تواند تصمیم‌گیری را بهبود بخشد، حال‌آنکه برای حکومت‌های سراسر جهان و برای سازمان‌‎های بزرگی مانند بانک جهانی و OECD، قابلیت‌های راهبردی برای توسعهٔ ملی مهم هستند.

خواندن کتاب مدیریت راهبردی در بخش عمومی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مدیریت کسب و کار پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مدیریت راهبردی در بخش عمومی

«اگر در سازمان‌ها و نهادهای دولتی که قدمتی به‌اندازه حکومت‌ها دارند مشغول به‌کار شده باشید، ضعف تدوین و پیاده‌سازی راهبردها (اگر به‌معنای واقعی وجود داشته باشند) را درک کرده‌اید؛ شاید هم بی‌تفاوت و بی‌تأمل از کنار آن گذشته‌اید؛ اما آنچه در کشور ما از برنامه‌ریزی و مدیریت راهبردی در حال پیاده‌سازی است معطوف به سازمان‌های خصوصی و یا گرته‌برداری ناشیانه‌ای از آن است. در آستانه سده ۱۴۰۰ شمسی و افق‌های ملی از قبیل چشم‌انداز ۱۴۰۴، الگوی اسلامی ــ ایرانی پیشرفت، بیانیه گام دوم رهبر معظم انقلاب و برنامه‌های توسعه همه گویای ضرورت حکمرانی راهبردی در عرصه اقدام و عمل است که عمدتاً در گرو دولت‌ها و کارگزاران مؤمن، دانا و توانمند است؛ چراکه «دولت‌ها قلب سیستم حکمرانی عمومی هستند».

عرصه حکمرانی اگر بخواهد با جمهوریت همراه شود و آرمان‌های خود را به‌طور فزاینده با توانمندی همه اقشار جامعه رشد دهد، باید به فکر پیوند راهبرد و خط‌مشی باشد؛ ‌آنچه در دانشگاه‌ها و کرسی‌های فعلی کمتر به یکدیگر مرتبط می‌شوند. فقدان مطالعات تطبیقی و تحلیل تجربیات سایر کشورهای جهان (با در نظر گرفتن اقتضای مکانی) از یک‌سو و غلبه ادبیات مدیریت راهبردی بخش خصوصی از‌سوی‌دیگر، مانع بسط صحیح مدیریت راهبردی در بخش عمومی ‌شده است.»