کتاب شهید پژمان

کتاب «شهید پژمان» نوشتۀ سعید جلائی و اعظم چهرقانی است و انتشارات سفیران طلائیه آفتاب آن را منتشر کرده است. شهید پژمان، چهاردهمین جلد از مجموعۀ رفیق شهیدم است و زندگی شهید  سیدمجتبی پژمان را روایت می‌کند.

درباره کتاب شهید پژمان

شهدا، نماد فرهنگ ایثار و شهادت هستند؛ لذا باید به‌درستی معرفی شوند. امروزه پا به هر کوچه و خیابانی که بگذاریم، از هر بزرگراه یا میدانی که عبور کنیم نام شهدا را می‌بینیم. کشور ایران پر از قهرمانان بزرگی است که در موقعیت‌های سخت و دشوار پا به میدان گذشتند و از جان‌عزیزشان گذشتند. اما صِرف نام‌گذاری خیابان برای شناختن و یادآوری این عزیزان کافی نیست به همین دلیل ثبت و ضبط خاطرات شهدا و رزمندگان اهمیت و ضرورت زیادی دارد و نوشتن کتاب یکی از مهم‌ترین ابزار‌ها برای حفظ و انتقال خاطرات و فرهنگ ایثار و شهادت است. زندگی‌نامه‌های شهدا و ثبت خاطراتشان به افراد کمک می‌کند تا با ابعاد دیگری از شخصیت، سبک زندگی و جهان‌بینی‌شان آشنا شوند.

کتاب شهید پژمان همانند بسیاری از کتاب‌های زندگینامۀ شهدا فرصت بسیار خوب و البته آسان‌ترین روش برای نزدیک‌شدن به این بزرگان است. این کتاب درواقع زندگینامۀ مستندی دربارۀ شهید سید مجتبی پژمان است. نویسندگان تلاش کرده‌اند در پانوشت هر بخش از کتاب، اسم راوی یا عنوان منبع را بیاورند. شهید مجتبی پژمان از همان اوایل انقلاب اسلامی و در دوران خفقان رژیم ستم‌شاهی در تمام اعتراضات، راهپیمایی‌ها و در تمام زدوخوردهای خیابانی شرکت می‌کرد تا بالاخره در سال ۱۳۵۹ در کوی ذوالفقاری به شهادت رسید.

خواندن کتاب شهید پژمان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران کتاب‌های خاطرات و علاقه‌مندان به خواندن زندگی‌نامۀ شهدا پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب شهید پژمان

«بیستم مرداد سال ۱۳۴۱ در شهر اراک به دنیا آمد. کودکی شیرین‌زبان و دوست‌داشتنی بود. دوران ابتدایی را در دبستان خیام گذراند. از همان ایام در برنامه‌های پیشاهنگی تا انجمن خانۀ مدرسه حضور فعال داشت. همیشه با معلم‌هایی که عدالت را رعایت نمی‌کردند مخالف بود. از شرکت در جلسات قرآن لذت می‌برد و پای ثابت این مراسم‌ها بود. سعی می‌کرد با اخلاق خوب الگویی برای دوستانش باشد. اوقات فراغتش صرف مطالعۀ کتاب می‌شد و عاشق کتاب‌های اسلامی بود. دوران دبیرستانش با روزهای انقلاب گره‌خورده بود. در تظاهرات و راهپیمایی‌ها شرکت می‌کرد. سر نترسی داشت تا آنجا که یک‌بار ضربات باتوم‌های ساواک بر جانش نشست؛ اما به‌خاطر آرمان‌هایش از انقلاب دست نکشید.»