کتاب انضمامی

کتاب «انضمامی» سرودۀ شیوا فلاحی است و نشر گنجور آن را منتشر کرده است. کتاب انضمامی مجموعه شعرهای زیبا و دلنشین شیوا فلاحی را در قالب شعر نو در برمی‌گیرد.

درباره کتاب انضمامی

می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

شعر نو فارسی با وانهادن قالب‌های شعر کلاسیک در قرن ۱۴ هجری به‌وجود آمده است. این گونه از شعر فارسی آزادی بسیاری را در فرم و محتوا به شاعر می‌دهد. شعر نو به لحاظ محتوا و جریان‌های اصلی ادبی حاکم بر آن کاملاً با شعر کلاسیک فارسی متفاوت است و به‌لحاظ فرم و تکنیک ممکن است همانند شعر کلاسیک موزون باشد یا نباشد یا وزن آن عروضی کامل باشد یا ناقص. استفاده از قافیه نیز در شعر نو آزاد است. معمولاً شعر نو فارسی را به ۳ دستهٔ اصلی شعر نیمایی، شعر سپید و موج نو تقسیم می‌کنند و پدر شعر نوی ایران را نیما یوشیج (علی اسفندیاری) می‌دانند. احمد شاملو، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج (سایه)، نادر نادرپور، فریدون مشیری و محمدرضا شفیعی کدکنی بعضی از شاعران مشهور ایرانی هستند که در قالب شعر نو می‌سروده‌اند.

کتاب انضمامی مجموعه شعر شیوا فلاحی، شاعر ایرانی را دربرگرفته است. اشعاری که در کتاب انضمامی آمده در قالب‌ شعر نو سروده شده است و شاعر در آن به موضوعاتی مانند زندگی، مرگ، تولد و عشق پرداخته است. زبان روان، ظرافت و لطافت مضامین، نکته‌بینی، استفاده از تشبیهات، استعاره‌ها و کنایه‌های زیبا و جالب از ویژگی‌های آثار شیوا فلاحی در کتاب انضمامی است.

خواندن کتاب انضمامی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران شعر نو پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب انضمامی

«موجی که به مرگ مرجان‌ها

خود را به ساحل فروریزد

هرگز آن را ترک نمی‌کند

و فصل خویش را در سنگ حک می‌کند

دریایی که طاقتش را

به مرگ نهنگ‌ها باخته است

دفتري است گشوده

که نام مردگان خویش را در موج

می‌رقصاند

هرگز چنین نیست

و نخواهد شد

که آواری به آب فروریزد

و موج به شکارش قیام نکند

نیز نشود که آب پراکنده

خود را نجوید

و رگ‌های رمنده اش را به خویش باز نکشد

رسم را به دریا فرو نمی‌توان نگاشت

موج را به شعله نمی‌توان کُشت

دریا حکایتی است که خود را به خویش باز خواهد

یافت»