کتاب گمشده‌ی درون

کتاب گمشده‌ی درون نوشتۀ زهره گلشن آرانی در انتشارات خط آخر به چاپ رسیده است. این کتاب راهنمایی برای شناخت بیشتر خود در جهت شادی درونی است.

درباره کتاب گمشده‌ی درون

ایدۀ اصلی کتاب این است که گمشده‌ی درون انسان شادمانی، رضایت و پذیرش درونی است. شادمانی حقیقی به این معنا نیست که همیشه خندان و سرمست بود؛ زیرا که محال است، بلکه به این معناست که زندگی را با تمام تلخی و شیرینی باید در آغوش کشید و با درون خود به صلح رسید. با هرآنچه ناخوشایند است ارتباط برقرار کرد و انکارشان نکرد. پیش‌نیاز این گمشده، شناخت عمیق از خود است.

کتاب گمشده‌ی درون در ۷ فصل تدوین شده است. فصل اول، ویژگی‌های کودک غیرشاد را بررسی کرده است. اینکه اگر کودک درون شاد نباشد چه حال و وضعیتی دارد. در آخر این بخش، خواننده نیازهای مشترک و جهان‌شمول خود را به رسمیت خواهد شناخت. فصل دوم یاد می‌دهد که کودک شاد از درون یک انسان بالغ و بزرگسال می‌جوشد. انسانی که تنها در شناسنامه به بلوغ نرسیده بلکه از نظر شناختی و رفتاری به بلوغ رسیده و با خود و دیگران در صلح است. فصل سوم، هنر زیستن در زمان حال را توضیح داده و نشان داده شده است که غرق شدن در گذشته و آینده و از دست دادن لذت زمان حال چه معایبی دارد. در فصل چهارم از ارزش‌ها صحبت شده است. اینکه ارزش‌های آدم‌ها در زندگی چه هستند و تفاوتشان با اهداف چیست؟ چگونه باید آن‌ها را شناسایی و پیگیری کرد. فصل پنجم دربارۀ چگونگی برقراری ارتباط سازنده با دیگران به‌عنوان عامل مهم و مؤثر در رضایت و شادمانی است. فصل ششم چند مورد مهم در زمینۀ تثبیت شادمانی و رضایت از زندگی می‌گوید و فصل هفتم به نتیجه‌گیری اختصاص یافته است.

خواندن کتاب گمشده‌ی درون را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم

به دوستداران کتاب‌های موفقیت و خودیاری و روانشناسی عمومی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب گمشده‌ی درون

«من همان نوزاد کوچک و پاک هستم که از وجود مادم به این دنیا پا گذاشتم. توان تغذیه و مراقبت از خود را نداشتم. کینه ای از کسی به دل نداشتم. بغضی فرو نخورده بودم و خشم و نفرت و حسادتی در سینه نهفته نداشتم. با آرامش و لبخند، رضایتم را نشان می‌دادم و با گریه و بی تابی، ناراحتی ام را می‌فهماندم. من خودم بودم! من همان نوزاد پاک و کوچکم، مرا چه شده که این همه ناراحت و ناراضی ام؟ مرا چه شده که این همه بغض و خشم در سینه دارم؟ مرا چه شده که این همه خسته و گاه بی تاب و یا بیزام؟ مرا چه شده که تنها و بی پناهم و گاه می‌خواهم نباشم؟ خودم، دنیا، آدم‌هایش، دست روزگار، با من چه کرده که این گونه آرام و قرار ندارم؟»