کتاب روزی که دیدمت

کتاب روزی که دیدمت نوشتهٔ پری ‌دخت حاجی نصیری است. انتشارات کلیدپژوه این مجموعه شعر معاصر ایرانی را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب روزی که دیدمت

کتاب روزی که دیدمت یک مجموعه شعر و نوشته را در بر گرفته است. این مجموعه از شعری به نام «ساز» آغاز شده و با قطعه‌ای به نام «حماقت» به پایان رسیده است. عنوان برخی دیگر از شعرهای کتاب حاضر عبارت است از «چشمان بسته»، «نیمکت خالی»، «فنجان چای»، «راه‌های نرفته» و «انتظار».

می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

شعر نو فارسی با وانهادن قالب‌های شعر کلاسیک در قرن ۱۴ هجری به‌وجود آمده است. این گونه از شعر فارسی آزادی بسیاری را در فرم و محتوا به شاعر می‌دهد. شعر نو به لحاظ محتوا و جریان‌های اصلی ادبی حاکم بر آن کاملاً با شعر کلاسیک فارسی متفاوت است و به‌لحاظ فرم و تکنیک ممکن است همانند شعر کلاسیک موزون باشد یا نباشد یا وزن آن عروضی کامل باشد یا ناقص. استفاده از قافیه نیز در شعر نو آزاد است. معمولاً شعر نو فارسی را به ۳ دستهٔ اصلی شعر نیمایی، شعر سپید و موج نو تقسیم می‌کنند و پدر شعر نوی ایران را نیما یوشیج (علی اسفندیاری) می‌دانند. احمد شاملو، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج (سایه)، نادر نادرپور، فریدون مشیری و محمدرضا شفیعی کدکنی بعضی از شاعران مشهور ایرانی هستند که در قالب شعر نو می‌سروده‌اند.

خواندن کتاب روزی که دیدمت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران شعر معاصر ایران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب روزی که دیدمت

«دلتنگی مثل یه توده سرطانیه

اگر درمانش نکنی

هر روز بزرگُ بزرگ‌تر می‌شه

اسمش غمباده

اوایلش راحت گریه می‌کنی

بعد دیگه چشماتم یاری نمی‌کنن

قهر می‌کنن باهات

بعد دیگه اشکات خشک می‌شه

جاشو می‌ده به خشم

یه مدتی هم خشمگینی

با زمین و زمان سر لج داری

خشمتم کم‌کم تموم می‌شه

جاشو می‌ده به بی‌تفاوتی

می‌شی یه کوه درد یخی

هیچی خوشحالت نمی‌کنه

هیچی حالتو خوب نمی‌کنه

تا روزی که برای همیشه از زندان تن رها بشی و آزاد بشی

دلتنگی مرگ تدریجیه»