کتاب آدمیان

کتاب آدمیان نوشتهٔ زویا قلی پور است. کانون فرهنگی چوک این مجموعه داستان معاصر ایرانی را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب آدمیان

نویسنده در کتاب آدمیان به ارتباط و تأثیرگذاری آدم‌ها بر یکدیگر پرداخته است. اینکه انسان‌ها چگونه در سکوت رنج می‌کشند و چرا انسان باید پناه انسان باشد، موضوع این کتاب است. هر داستان مجموعهٔ آدمیان به‌تنهایی شاید شما را به نتیجه‌ای نرساند؛ باتوجه‌به پیوسته‌بودن داستان‌ها، تا پایان به سؤالات شکل‌گرفته در ذهن شما پاسخ داده می‌شود. این مجموعه داستان را بخوانید. «پروفسور در تردید»، «ماشین زمان» و «دیوانه در انقلاب» نام برخی از داستان‌های این مجموعه هستند.

می‌دانیم که داستان کوتاه به داستان‌هایی گفته می‌شود که کوتاه‌تر از داستان‌های بلند باشند. داستان کوتاه دریچه‌ای است که به روی زندگی شخصیت یا شخصیت‌هایی و برای مدت کوتاهی باز می‌شود و به خواننده امکان می‌دهد که از این دریچه‌ها به اتفاقاتی که در حال وقوع هستند، نگاه کند. شخصیت در داستان کوتاه فقط خود را نشان می‌دهد و کمتر گسترش و تحول می‌یابد. گفته می‌شود که داستان کوتاه باید کوتاه باشد، اما این کوتاهی حد مشخص ندارد. نخستین داستان‌های کوتاه اوایل قرن نوزدهم میلادی خلق شدند، اما پیش از آن نیز ردّپایی از این گونهٔ داستانی در برخی نوشته‌ها وجود داشته است. در اوایل قرن نوزدهم «ادگار آلن پو» در آمریکا و «نیکلای گوگول» در روسیه گونه‌ای از روایت و داستان را بنیاد نهادند که اکنون داستان کوتاه نامیده می‌شود. از عناصر داستان کوتاه می‌توان به موضوع، درون‌مایه، زمینه، طرح، شخصیت، زمان، مکان و زاویه‌دید اشاره کرد. تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در جهان «آنتوان چخوف»، «نیکلای گوگول»، «ارنست همینگوی»، «خورخه لوئیس بورخس» و «جروم دیوید سالینجر» و تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در ایران نیز «غلامحسین ساعدی»، «هوشنگ گلشیری»، «صادق چوبک»، «بهرام صادقی»، «صادق هدایت» و «سیمین دانشور» هستند.

خواندن کتاب آدمیان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر ایران و قالب داستان کوتاه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب آدمیان

شیرین تلفن را قطع کرد دستانش بی‌حس شده بود قلبش سنگینی می‌کرد سیبک گلویش به خفقان اندوهی که سر باز نمی‌کرد هجوم می‌برد. بغضی که حجمش روح را می‌فرسایید از چشمانش زبانه می‌کشید صدا و جمله‌ها در مغزش پژواک پیدا می‌کرد: «ای وای ببخشید شیرین جون ناراحت که نشدی؟! نمی‌خواستم ناراحتت کنم ولی خب می‌دونی که من همیشه آدم رک و راستی هستم. حرف‌هایی که بقیه پشت سرت می‌زنن رو تو روت میگم.

از من دلگیر نشو تو رو خدا! منظور بدی ندارم عزیزم. تو زن تو دل برویی هستی از وقتی که از شوهرت جدا شدی همه دوست و آشنا برات دندون تیز کردن؛ ما هم بالاخره با این که می‌دونیم تو چه جور آدمی هستی ولی خب چیکار کنیم، چاره نداریم. باید حواسمون به زندگیمون باشه بچه داریم مردا رو که می‌شناسی هیچ فرصتی رو از دست نمی‌دن تو هم که الان هولوی پوست‌کنده و حاضر آماده‌ای. به خدا من می‌خواستم دعوتت کنم ولی سوسن و مریم و فرشته گفتن اگه تو رو دعوت کنم نمیان چون که می‌دونن شوهراشون از قبل هم چشمشون دنبال تو بوده، الان که این‌جوری شده که دیگه بدتر. فرشته می‌گفت همون موقع سر خونه زندگیت بودی صد دفه مسعود تو رو زده تو سر فرشته که یکم از شیرین زنونگی یاد بگیر هم با سلیقه و تروتمیزه هم پرانرژیه هم خوش بروروئه، همیشه هم مرتب و شیکه ببین فرشته با تو مشکل نداره‌ها خیلیم دوست داره ولی خب کدوم زنی می‌تونه… .