کتاب کیچه تنگاره یل هندیون

کتاب کیچه تنگاره یل هندیون مجموعه داستانی از زهرا قنواتی است که نشر بید آن را به چاپ رسانده است. این کتاب داستان زندگی در کوچه های هندیجان به زبان زیبا و شیرین مردم آن دیار است.

درباره کتاب کیچه تنگاره یل هندیون

 قصه‌هایی گرم و صمیمی چون روح بزرگ و گرم مردم این خطه از سرزمینمان. روایتی از دنیای نوستالژی و کودکانه. قصهٔ مدرسه و درس، قهر و آشتی‌های کودکانه، جمع‌های صمیمی خانواده در گرمای خرماپزان و کوچه‌های کاهگلی هندیجان و وسوسه‌های عاشق‌شدن‌های همیشگی.

این کتاب روایتی صادقانه از زندگی شاد و ساده مردم این شهر و روایتی از خاطرات به‌یادماندنی از حافظه تاریخی این خطه به قلم خلاقانه و هنرمندانه نویسنده جوان کتاب خانم زهرا قنواتی است که با حمایت مدیریت خانه موزه هندیجان منتشر شده است.

اگر عاشق غوطه زدن در گرمای جنوب از خلال اقیانوس واژگان محلی هندیجان هستید؛ اگر احساس می‌کنید که با دنیای نوستالژی و صمیمی مردمان این سرزمین پیوند دارید و خاطرات مادربزرگ ها و پدربزرگ ها آیینه‌ای از لحظات زیست تجربی شیرین شما در کودکی و بزرگسالی است پیشنهاد می‌کنیم این کتاب را مطالعه نمایید.

کتاب کیچه تنگاره یل هندیون را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این مجموعه داستان به هم‌وطنان اهل هندیجان پیشنهاد می شود.

بخشی از کتاب کیچه تنگاره یل هندیون

هر فصلی وِ سال؛ حال و هوا و دل خَشی و سرگرمیل مخصوص به خوشه داشت. تووِسون هم اَلده که هوا گرم ایوبید اما تا دلت بِخه وَمون خش ایگذشت و مهلی کار دوشتیم که انجام بدیم.صبح زی که هنی هوا کامل روشن نووبیده بید وقتش بید که یه کاسه رویی وردوریم و بریم دیندا بَکو . عاشق بَکو بیدم و از وقتی که گُل ایکردن تا خشک ووبیدن بُنه یَل بکو و تمام ووبیدن فصل بکو همیشه دینداشون بیدم .بُنه یل بکو از اواسط فصل بهار شروع ایکردن به گل دادن و تا آخرل تووسون با بکو یل فاق برده و خوشمزه شون؛باعث دلخشی مون بیدن.گل سفید بکو مهلی جهون بید و جالب . وسط گل بکو؛یه قسمتی بید که مثه یه کیسه کوشکو بید که چند تُپ شیره‌ی شیرین مِنِش بید و مهلی خش بید که البته اکثرا چند تا مور داخل اون قسمت بید.یک قسمت دِگه هم داشت که مثل خودکار بید و ری سرش یک جوهر بنفش یا آبی داشت. یک گل چیدم و خوب تِکنیدمش تا مورلش دربیان و بیفتن زمین . بعد خودکار گلَ جدا کردم و ری دهسم باش خط کشیدم و وقتی جوهرش تموم کرد؛اِنداختمش و رهتم سراغ شیره‌ی شیرینش. با اینکه یه تُپ بیشتر نبید اما تِی مُو انگار یه کیزه عسل بید‌.بعدش رهتُم سراغ بقیه بُنه که بکویل رسیده و فاق برده یه بجورم و ببرم سی دادا دی عبدالحسین عزیزم که دیگ از معشور اومده بید تِیمون؛ هندیون . دقیقا مثه خوم جونش بکو بید. بکو یه میوه پرخاصیت بید که به شکل هندونه بید البته مهلی کوشکوتر؛ طَحری که حدودا ۱۰ تاش داخل کف دهست جا ایگرت و تشکیل ایوبید از یه قسمت نرم و آبکی شیرین و قرمز که داخلش پر بید از دونه یل تیره رنگ و تلخ مزه. زیتری یَل ایگفتن دوای دردل زشتو بیده و مهلی خاصیّت داشته. بنه یل بکو یه با احتیاط زیر و رو ایکردم چون اکثرا مارل اونجو بیدن و به گفته‌ی زیتری یل مارل از مزه بکو خششون ایومه و بکو یل رسیده یه ایخردن. البته هیچوقت مار ندیدم اونجو اما بکویل رسیده زیادی ایدیدم که مثل گل چهار پر شکفته بیدن و خبری از محتویات داخل شون نبید و فقط پوسته بکو ری شاخه مونده بید . بعد از حدود نیم ساعت کاسه یه بکویی پر ووبید و خاسم برم حونه که یه گازَرون جهون لای بوته یل توجهمه به خوش جلب کرد .یک کم دیر تر اونجو هم یه خارپادرار هِی لُف ایخَرد. گازَرون حشره‌ی جُهونی بید که شکلش مثل بُتُل و خار پادرار بید اما لارش رنگ وارنگ بید و هفت رنگ و داخل افتو بلیکه ایداد.