بریده‌هایی از کتاب زندگی در میان زندگی ها

هرآنچه ما را در میان خویش گرفته، هرآنچه غافل از کنارش می‌گذریم، هرآنچه لمسش می‌کنیم، بی‌آنکه حسش کنیم، هرآنچه رویارویش می‌شویم، بی‌آنکه بشناسیمش، تأثیرهایی آنی، شگفت‌انگیز و توضیح‌ناپذیر بر ما دارد. ـ دوموپَسان

در طول مصاحبهٔ اولیه، برای سوژه‌ها توضیح می‌دهم که قرار است آنها را به شیوه‌ای بسیار راحت به موطن اصلی‌شان برگردانم. آنها در مدتی که از نظر ذهنی به عالم پس از مرگ پیوند خورده‌اند، موقتاً از آشوب دنیای مادی‌مان خلاص می‌شوند. به همین دلیل است که برخی سوژه‌ها در انتهای کار در برابر خروج از خواب مصنوعی مقاومت می‌کنند.

زمین محل زیبایی و شادی عظیم است ولی جهل، نفرت و رنج را هم که ساختهٔ دست بشرند در خود جای داده است

آمدن ما به این عالم خاکی تصادفی و بی‌حساب و کتاب نبوده، بلکه فرصتی است برای رسیدن به کمال و در نهایت بازگشت و پیوستن به آن مبدأ

هرآنچه ما را در میان خویش گرفته، هرآنچه غافل از کنارش می‌گذریم، هرآنچه لمسش می‌کنیم، بی‌آنکه حسش کنیم، هرآنچه رویارویش می‌شویم، بی‌آنکه بشناسیمش، تأثیرهایی آنی، شگفت‌انگیز و توضیح‌ناپذیر بر ما دارد.

مورخ آرنولد تُوین‌بی اذعان کرده که در طول تاریخ بشر، وقتی که نظامی اعتقادی جذابیت خود را به عنوان الگویی معنوی برای انسان‌ها از دست داده، دو حالت پیش آمده است: یا اصلاح شده، یا کنار گذاشته شده است.

دلیل اصلی تمایل افراد به بازگشت به عالم ارواح، یافتن هدف زندگی‌شان است. آنها می‌خواهند بدانند چرا در این عالم خاکی هستند و قرار است به چه برسند

خیلی از شرایط زندگی فعلی ما مربوطند به تصمیم‌هایی که ما در مقام روح به هنگام حضورمان در عالم ارواح بین زندگی‌هایمان می‌گیریم.

به روز مرگ، چو تابوت من روان باشد گمان مبر که مرا درد این جهان باشد جنازه‌ام چو ببینی مگو فراق، فراق مرا وصال و ملاقات، آن زمان باشد مرا به گور سپاری مگو وداع، وداع که گور پردهٔ جمعیت جنان باشد فروشدن چو بدیدی برآمدن بنگر غروب شمس و قمر را چرا زبان باشد کدام دانه فرورفت در زمین که نرُست چرا به دانهٔ انسانیت این گمان باشد

به روز مرگ، چو تابوت من روان باشد گمان مبر که مرا درد این جهان باشد جنازه‌ام چو ببینی مگو فراق، فراق مرا وصال و ملاقات، آن زمان باشد مرا به گور سپاری مگو وداع، وداع که گور پردهٔ جمعیت جنان باشد فروشدن چو بدیدی برآمدن بنگر غروب شمس و قمر را چرا زبان باشد کدام دانه فرورفت در زمین که نرُست چرا به دانهٔ انسانیت این گمان باشد