بریده‌هایی از کتاب هم‌خانه با خدا در حیات جاودان

۱ انسان تمام کارها را برای خود انجام می‌دهد... وقتی متوجه شوی این مسئله در مورد مرگ هم صدق می‌کند، دیگر هیچ‌گاه از آن نخواهی ترسید. زندگی کردن یا مردن بدون خداوند ممکن نیست؛ اما تو می‌توانی فکر کنی ممکن است. اگر فکر می‌کنی بدون خداوند زندگی می‌کنی یا می‌میری، همان را تجربه خواهی کرد.

من اینجا وسط جنگل انبوه مشکلات و سردرگمی‌ها تلوتلو می‌خورم و از صمیم قلب می‌خواهم «به خانه برگردم.»؛ اما به نظرت کوتاه‌ترین راه، بهترین راه نیست؟ منظورم این است که هرچه کوتاه‌تر، بهتر! راستی کوتاه‌ترین راه کدام است؟ برای پاسخ به این سؤال باید مفهوم «خانه» را بررسی کنیم. دقیقاً «خانه» ای که افراد به آن برمی‌گردند چگونه است؟ اغلب فکر می‌کنند «رفتن به خانه» یعنی بازگشت به خداوند؛ اما تو نمی‌توانی به خداوند برگردی، زیرا هیچ‌گاه از خداوند دور نبوده‌ای و روح تو این را می‌داند. شاید در سطح هوشیار از این مسئله با خبر نباشی؛ اما روح تو این را می‌داند. پس اگر می‌داند که هیچ‌گاه از تو دور نبوده‌ام و نیازی به بازگشت ندارم، دیگر برای چه چیزی تقلا می‌کند؟ از نظر روح هدف زندگی روی زمین چیست؟ من در چند کلمه به تو می‌گویم. روح تو در جست‌وجوی تجربه دانسته‌های خود است. روحت می‌داند که هیچ‌گاه خداوند را ترک نکرده‌ای و می‌خواهد این مسئله را تجربه کند. زندگی روندی است که روح دانسته‌هایش را به تجربه‌های خود بدل کند و وقتی این مهم را به واقعیت تبدیل کرد، این پروسه تکمیل می‌شود.

هنگامی‌که یک انسان می‌میرد، اندوهگین نشو و مرگ خودت را هم ناراحت‌کننده و شوم در نظر نگیر. از مرگ طوری استقبال کن که از زندگی استقبال می‌کنی، زیرا مرگ همان زندگی در لباسی دیگر است.

بسیاری از مردم فقط روزگار می‌گذرانند بی‌آنکه هیچ ایده‌ای در مورد «پیمودن مسیر» داشته باشند؛ مطالعه نکرده‌اند، نیایش نکرده‌اند، مراقبه نکرده‌اند، هرگز به دنیای درون خود توجه نکرده‌اند و به‌طور جدی واقعیت‌های بزرگ‌تر را کشف نکرده‌اند.

در زندگی باید دیدگاه خود را در تمام امور شفاف کنی نه فقط مرگ، زیرا تمام زندگی تو از اعتقادی که داری تأثیر می‌پذیرد.

با دشمن روبه‌رو خواهیم شد و دشمن خود هستی

آمده‌ام تا بگویم منبع قدرت همین جا کنار توست. یقین داشته باش که هرگاه من را بخوانی حاضر می‌شوم. تنها کاری که باید بکنی این است با ایمان کامل به‌سمت من بیایی تا من نیز به تو رو کنم.

هنگامی که این هویت را کنار بگذاری، تجربه‌های تو نه براساس باورهایت بلکه براساس تمایلاتت ساخته می‌شوند. این آغاز همان تجربه‌ای است که آن را «بهشت» می‌نامی

زندگی همان خداوند است که لمس‌کردنی شده است.

«حضور تو گواه وجود پروردگار است».

به هرچه امید داشته باشی درنهایت به آن ایمان می‌آوری و به هرچه ایمان داشته باشی سرانجام آن را خواهی شناخت. هرچه را بشناسی بالاخره می‌آفرینی و هرچه را بیافرینی در آخر تجربه خواهی کرد. هرچه را تجربه کنی عاقبت متجلی خواهی ساخت و هرچه را متجلی کنی به همان تبدیل خواهی شد. این سازوکار تمام زندگی است، به همین سادگی.

بهشت یک جایگاه خاص نیست بلکه یک مرحله از بودن است

بر قلمرو فرمانروایی خداوند هیچ عیب‌ونقصی وارد نیست.

تو همان سعادت الهی هستی فقط از این مسئله بی‌خبری.

یکی از مشکلاتی که انسان‌ها در سطح زمین به وجود آورده‌اند، همین طرز تفکر بهتربودن است. شما آیین‌های متفاوتی را برای پرستش انتخاب کرده‌اید، در کشورها و قاره‌های مختلفی زندگی می‌کنید، نژاد، جنسیت، رنگ پوست و سلایق شما با یکدیگر فرق می‌کند. با این دسته‌بندی‌ها می‌گویید که یکی از شما از دیگری بهتر است. اما داستان این‌گونه نیست.

بهشت تمام آن چیزی است که وجود دارد.

زندگی روندی است که روح دانسته‌هایش را به تجربه‌های خود بدل کند و وقتی این مهم را به واقعیت تبدیل کرد، این پروسه تکمیل می‌شود.

گوش بده، تو در مسیر دایره‌وار و بی‌پایان حرکت می‌کنی. هیچ آغاز و پایانی وجود ندارد. در این مسیر تو از هیچ روحی بهتر یا بدتر نیستی. تمام این چرخه مقدس است و تو فقط در جایگاه خود قرار گرفته‌ای. یکی از مشکلاتی که انسان‌ها در سطح زمین به وجود آورده‌اند، همین طرز تفکر بهتربودن است. شما آیین‌های متفاوتی را برای پرستش انتخاب کرده‌اید، در کشورها و قاره‌های مختلفی زندگی می‌کنید، نژاد، جنسیت، رنگ پوست و سلایق شما با یکدیگر فرق می‌کند. با این دسته‌بندی‌ها می‌گویید که یکی از شما از دیگری بهتر است. اما داستان این‌گونه نیست.

حرف‌های من را چشم‌وگوش‌بسته قبول نکن. به هرچه می‌گویم گوش بسپار؛ سپس آنچه را قلبت گواهی می‌دهد باور کن، زیرا قلبت منبع آگاهی است و حقیقت در آن نهادینه شده و همین جاست که خداوند سکنا گزیده است تا با تو خلوت کند.

افکار، احساسات را می‌سازند.

با بخشیدن است که بیشتر به تو عطا می‌شود

امید همان طرز تفکری است که بهشت را می‌آفریند.

آنچه در زندگی مردم اتفاق می‌افتد باید اتفاق بیفتد، زیرا در ذهن آن‌ها رقم خورده است.

باید به گام‌های جزئی توجه کنی، پس از آن «لحظات اساسی» و «تصمیم‌های سرنوشت‌ساز» از خودشان مراقبت می‌کنند.

وقتی به چشمان خود یا کسی دیگر خیره می‌شوی، آنچه مشاهده می‌کنی روح است. چشم‌ها پنجره‌های روح هستند.

عالی است. قیاس خیلی خوبی بود. تجربه حرکت به‌سمت مرکز وجود و مرورکردن گالری هنری و دوره لحظات زندگی هم همین‌طور است. وقتی از مرکز وجودی‌ات بیرون می‌آیی، انگار به کتابخانه می‌روی تا در مورد شخصیت خودت بیشتر بدانی.