بریده‌هایی از کتاب کالیگولا

این دنیا هیچ اهمیتی ندارد و کسی که این حقیقت را بپذیرد آزادی‌اش را به‌دست آورده است.

آدم‌بودن چه دشوار و چه تلخ است.

دقیقآ به همین خاطر که آزاد نیستید از شما متنفرم

ستم‌گر کسی است که ملت‌ها را فدای نظریه‌ها یا جاه‌طلبی‌هایش می‌کند.

چه نفرت‌انگیز است که آدم پس از تحقیرکردن دیگران، همان فرومایگی روحی را در خودش هم احساس کند.

طبیعت خیلی کارها می‌کند، خیلی زخم‌ها را جوش می‌دهد.

این دنیا هیچ اهمیتی ندارد و کسی که این حقیقت را بپذیرد آزادی‌اش را به‌دست آورده است.

دربارهٔ کسانی داوری می‌کنید که یک عمر رنج برده‌اند و هر روز از هزاران زخم جدید درد می‌کشند؟

نومیدکردن روحی جوان جنایتی است خیلی بزرگ‌تر از آن‌چه تاکنون مرتکب شده.

چه‌گونه ملتی با تمدنی بالا و داشتن کسانی مانند گوته، شیلر، بتهوون، افسارش را به‌دست سرجوخهٔ حقیر، پرعقده و خون‌خواری مانند هیتلر سپرد تا دنیا را به خاک و خون بکشد، جان میلیون‌ها آدم بی‌گناه را بگیرد

ساعت‌هایی فرامی‌رسند که آدم باید انتخاب کند.

طبیعت خیلی کارها می‌کند، خیلی زخم‌ها را جوش می‌دهد.

«آهسته‌آهسته او را بکش تا احساس کند دارد می‌میرد.»

«آن‌چه را بیش‌تر از هر چیزی تحسین می‌کنم، بی‌تفاوتی‌ام است.»

دروغ‌گو هیچ‌وقت بی‌گناه نیست و دروغ‌های شما به افراد و اشیا اهمیت می‌بخشد. این چیزی است که من نمی‌توانم ببخشم.

وقتی ملتی اختیار جان و مال و کشورش را به‌دست یک نفر می‌سپارد، که البته آن فرد هم به زور و با ایجاد رعب و وحشت و خفقان قدرت را به دست می‌گیرد، چه نتایجی به‌بار می‌آورد.

دنیا به این صورتی‌که می‌بینیم تحمل‌پذیر نیست. به همین دلیل احتیاج به ماه دارم، یا خوشبختی، یا جاودانگی، چیزی که شاید عاقلانه نباشد. اما به این دنیا هم تعلق نداشته باشد.

یادتان باشد که بدبختی مانند ازدواج است. آدم گمان می‌کند انتخاب کرده، حال آن‌که درمی‌یابد انتخاب شده است

این دنیا هیچ اهمیتی ندارد و کسی که این حقیقت را بپذیرد آزادی‌اش را به‌دست آورده است. (از جا برمی‌خیزد.) دقیقآ به همین خاطر که آزاد نیستید از شما متنفرم.

زندگی‌کردن خلاف عشق است.

دوست‌داشتن کسی یعنی پذیرفتنِ با او پیرشدن.

این بیماری‌ایست که نه خردمند می‌شناسد و نه احمق.

تنهایی! تو می‌فهمی تنهایی یعنی چی؟ تو فقط با تنهایی شاعرها و ناتوان‌ها آشنایی داری. تنهایی؟ ولی کدام‌یک؟ آه، تو این را نمی‌دانی که آدم هیچ‌وقت تنها نیست و سنگینی آینده و گذشته همه‌جا همراهش است. کسانی را که کشته‌ایم با ما هستند. و برای آن‌ها این کار آسان‌تر است. ولی کسانی را که آدم دوست نداشته و آن‌ها آدم را دوست داشته‌اند، تأسف‌ها، آرزوها، تلخکامی و عشق، روسپیان و خدایان اراذل، همه‌جا حضور دارند.

رنج‌دادن دیگران تنها وسیله برای خودفریب‌دادن است.

خوشبختی بخشنده است، دست‌ودل‌باز است، با نابودکردن زنده نمی‌ماند.

دوست‌داشتن کسی یعنی پذیرفتنِ با او پیرشدن. من قادر به پذیرفتن چنین عشقی نیستم.

کزونیا، می‌دانستم که آدم می‌تواند نومید باشد، اما نمی‌دانستم این واژه چه مفهومی دارد. مانند همهٔ مردم گمان می‌کردم گونه‌ای بیماری روحی است. اما نه، جسم است که رنج می‌برد. پوستم اذیتم می‌کند، سینه‌ام و همهٔ اعضای بدنم درد می‌کنند. احساس می‌کنم در سرم خلأ ایجاد شده و حالم دارد به‌هم می‌خورد. از همه بدتر این طعم ناخوشایندی است که در دهان دارم. نه از خون خبری هست، نه از مرگ و نه از تب، ولی درعین حال هر سه در دهانم هستند. کافی است زبانم را توی دهانم بچرخانم تا همه‌چیز در نظرم تیره‌وتار شود و از همهٔ مردم متنفر شوم. آدم‌بودن چه دشوار و چه تلخ است.

من عقلم را از دست نداده‌ام و هرگز هم تا این اندازه عاقل نبوده‌ام. فقط ناگهان احساس کردم نیاز به ناممکن دارم.

من از اهل ادب خوشم نمی‌آید و دروغ‌هاشان را نمی‌توانم تحمل کنم. آن‌ها مدام پرحرفی می‌کنند تا به حرف‌های خودشان گوش ندهند. اگر گوش کنند درمی‌یابند که آدم‌های بی‌ارزشی هستند، آن‌وقت دیگر قادر به حرف‌زدن نخواهند بود.

خانواده لرزان است، حرمت کار از بین رفته، میهن به‌طور کامل دستخوش کفر شده. فضیلت ما را به کمک می‌طلبد، آیا حاضر نیستیم به ندایش گوش دهیم؟