بریده‌هایی از کتاب در باب حذف احزاب سیاسی

«نوابغ کوتاه‌ترین زندگی‌نامه‌ها را دارند، چون زندگیِ درونی‌شان دور از دید عمومی است؛ و در پایان، اقوامشان هم چیزی دربارهٔ آنها ندارند که به شما بگویند».

تقریباً در همه‌جا حتی در برخورد با مشکلات کاملاً تکنیکی، فرد به‌جای فکر کردن صرفاً موضع‌گیری می‌کند: موافق یا مخالف. این نوع انتخابْ جایگزین فعالیت ذهنی می‌شود. این جذام روشنفکری است؛ این جذام از دنیای سیاست برخاسته است و سپس به سراسر جهان سرایت و تمام اَشکال تفکر را آلوده کرده است.

روسو در آغاز سخن دو مقدمه را فرض می‌گیرد. نخست اینکه عقل عدالت را درک و آن را انتخاب می‌کند. در مقابل، همهٔ جنایت‌ها ناشی از تحریک هیجانات‌اند.

هیجانات جمعی، در مقایسه با هیجانات فردی، کشش بی‌نهایت بیشتری به جنایت و دروغ دارند. در این شرایط، نیروهای شر به‌جای خنثا کردنْ یکدیگر را تقویت می‌کنند و هزار برابر می‌شوند.

بنابراین، تمایل واقعی تمام احزاب سیاسی به تمامیت‌خواهی است، ابتدا در حوزهٔ ملی و سپس در حوزهٔ بین‌المللی. و دقیقاً ازآن‌رو که مفهوم مصلحت عمومی که هر حزبی به آن متوسل می‌شود غیرواقعی است، پوسته‌ای است تهی از واقعیت؛ کسب قدرت مطلق تبدیل به نیاز مطلق احزاب می‌شود. هر واقعیتی ضرورتاً حاکی از «حد» ی است - اما آنچه کاملاً فاقد هستی باشد، ممکن نیست هیچ شکلی از محدودیت داشته باشد. به همین دلیل، بین تمامیت‌خواهی و دروغ‌گویی قرابتی ذاتی وجود دارد.