بریده‌هایی از کتاب کشش ها

برای چیزی افسوس نمی‌خورم. همه‌چیز را از نو می‌سازم. مرگ نه پایان راه، که خود یک راه است، و من آن‌قدرها ارزش دارم که بعد از مرگ زنده بمانم.

همهٔ مردم در هر لحظه آدم می‌کشند، و گاهی نیت‌های خیر خطرناک‌تر از بدترین انحراف‌ها هستند.

هیچ‌چیز مسری‌تر از جنون جمعیت نیست. رستگاری جمعی با زیر پا گذاشتن کورکورانهٔ وجدان...

خانه روزبه‌روز اهلی‌ام می‌کرد. اول اعتمادم را جلب می‌کرد و هربار اجازه می‌داد کمی بیشتر جلو بروم. دیگر دودل نبودم؛ به خواسته‌ها و شعورم گوش می‌دادم و احساس راحتی می‌کردم. ساعت دیواری را به‌کار انداخته بودم، این کار مثل تنفس مصنوعی بود:

وقتی انسان می‌بیند گذر زمان با او چه می‌کند، همان بهتر که در اوج زیبایی محو شود. برای حفظ احترام خودش، و احترام دیگران.

خودِ شما خانم بازپرس، خیال می‌کنید توی زندگی کسی رو نکشته‌اید؟‌ با نگاه‌تون؛ وقتی نخواستید کسانی رو که خواهان شما بودند، ببینید. روی زمین، مردم دم به دقیقه آدم می‌کشند، اما دست‌هاشون تمیزه.

دوست ندارم کسی دربارهٔ من بنویسد. دوست ندارم تحلیلم کند، تکه‌تکه‌ام کند و کالبدم را بشکافد. از حشره‌شناس‌ها متنفرم، از مومیاگرها و از افرادی که با وکالت دادن به دیگران زندگی می‌کنند.

وانمود می‌کردم مثل قبل سرحالم، اما می‌دانستم این‌طور نیست. تنها چیزی که برایم اهمیت داشت، سازش بود برای داشتن آرامش.

در سی‌سالگی هنوز می‌توان امیدوار بود؛ اما در پنجاه‌سالگی، آرزوها دیگر دفن شده‌اند.

هیچ‌چیز مسری‌تر از جنون جمعیت نیست. رستگاری جمعی با زیر پا گذاشتن کورکورانهٔ وجدان...

چرا دخترها رو کشتید؟ ـ برای این‌که اونا رو زنده نگه دارم.