بریده‌هایی از کتاب داستان دوست من (کنولپ)

وجود هرکس فقط مال خود اوست و در آن نمی‌تواند با کسی شریک باشد. این نکته در مرگ اشخاص معلوم می‌شود.

وقتی کسی به نیکبختی و فضایل خود می‌بالد و خودستایی می‌کند، اغلبِ حرف‌هایش توخالی است.

وستاییان در این دنیا خوشی به خود روا نمی‌دارند، اما زیر خاک که رفتند می‌خواهند راحت باشند. این است که تا زنده‌اند، زحمت می‌کشند و سر گورها و اطراف آن‌ها درخت‌های قشنگ می‌کارند و گورستان را صفا می‌بخشند.

اطمینان داشت که خدا بندگانش را آزار نمی‌دهد.