بریده‌هایی از کتاب انواع مرغابی و سه نمایشنامه‌ی دیگر

جورج: یه تعدادی باید بمیرن تا بقیه بتونن زندگی کنن. امیل: ولی اون‌ها هم باید بمیرن. جورج: یه تعدادی باید بمیرن تا بقیه بتونن یه‌کم بیشتر زندگی کنن. امیل: بعد اون‌ها هم می‌میرن. جورج: معلومه. این‌جوریه که بقیه می‌تونن زندگی کنن. فکرشو که بکنی معقوله.

جورج: ولی چرا وقتی می‌آی پارک اذیت می‌شی؟ امیل: وقتی می‌شینم خونه، می‌تونم بیام پارک. تو پارک تنها جایی که مجبورم برم، خونه‌ست.

می‌خوای خودتو بندازی تو لجن؟ برو بنداز. می‌خوای این کارو بکنی؟ بهاشو بپرداز. همیشه یه بهایی داره. هر چی باشه.

تو بچگی ما همه‌مون از یه جاهایی می‌افتیم دیگه. سرِ زمین خوردن هم یه آدمِ راست‌دست روی زانوی چپش می‌افته. نود درصدِ آدم‌های راست‌دستِ دنیا یه جای زخمِ کوچولو رو زانوی چپ‌شون دارن.

جورج: چه‌جور دنیاییه که نمی‌شه حتا خیابون‌هاشو تمیز نگه داشت؟ امیل: دنیای خودویرانگر.

جوون که بودم مردم همه‌ش دربارهٔ خونواده‌های ازهم‌پاشیده حرف می‌زدن. الان اصلاً. همه طلاق گرفته‌ن. هر بچه‌ای تو ساختمون سه دسته پدر و مادر داشته. ولی... حتماً تأثیر گذاشته رو زندگی من دیگه... من مالِ یه خونوادهٔ ازهم‌پاشیده‌م. مهم‌ترین نمادِ موجود تو امریکا.