بریده‌هایی از کتاب پنج قطعه از پازل زندگی

یکی از دلایلی که مردم، خوب زندگی نمی‌کنند این است: فقط تلاش می‌کنند روزشان را بگذرانند! چالشِ ارزشمندتر این است که تلاش کنیم از هر روز، چیزی به‌دست آوریم!

هر چه را که ذهن بتواند تصور کند، قدرت خلق آن را هم دارد!

به قول مولانا، در هر راحتی و فرار از سختی‌ای، آفت شکست وجود دارد، و اگر به‌طور مداوم راحت هستید و در پی کسب و کار، به سختی نمی‌افتید، آگاه باشید که بیش از یک مردهٔ متحرک نیستید

اگر با افسوس‌های گذشته و نگرانی‌های زمان حال، ذهن‌مان را پر کنیم، ناخودآگاه به‌سمت آینده‌ای حرکت می‌کنیم که خیلی شبیه گذشته‌مان است!

اگر نسبت به خود، احساس بهتری پیدا نمی‌کنیم، دلیل ساده‌ای دارد، چون شناختی واقعی از خود نداریم! اگر خود را به‌درستی بشناسیم، یعنی نقاط قوت، توانایی‌ها، منابع، عمق احساس، حس شوخ‌طبعی و دستاوردهای منحصربه فردمان را تشخیص دهیم، دیگر برای ساختن آینده‌ای بهتر، هرگز به توانایی‌های‌مان شک نخواهیم کرد!

«برای بیش‌تر داشتن، نخست باید بیش‌تر شویم (بیش‌تر رشد کنیم.)»

همهٔ ما به تصمیم‌گیری‌هایی ادامه می‌دهیم که ظاهراً بر مبنای ارزش‌های‌مان است، حتی اگر این تصمیم‌ها ما را به‌سوی موفقیتی حتمی و یا شکستی قطعی سوق دهند. این تصمیم‌ها در نتیجهٔ اطلاعاتی است که طی سال‌های عمرمان، برای ساخت حکمت شخصی‌مان جمع‌آوری کرده‌ایم. هرگاه که برای یافتن حکمت شخصی تلاش کنیم، علم آن نیز به‌طرف ما می‌آید

متأسفانه، چون شناسایی و پاک کردن تمام اطلاعات نادرست از رایانهٔ ذهنی‌مان ناممکن است، تنها راه تغییر عادات فکری، وارد کردن اطلاعات جدید می‌باشد.

 یکی از مهم‌ترین نشانه‌های رهبری، برقراری ارتباط مؤثر است. یادگیری این‌که چه بگوییم، فقط زمانی حاصل می‌شود که بیاموزیم چطور گوش کنیم. هنر گوش دادن، فرصتی است برای افزودن بر دانش و ارزش‌های ما. از سوی دیگر، فرآیند صحبت کردن، به نمایش گذاشتن تمام، و یا گوشه‌هایی از چیزهایی است که قبلاً آموخته‌ایم. قبل از هر چیز، ما باید هنر گوش دادن را کاملاً بیاموزیم تا کلماتی که بر زبان می‌آوریم، برای دیگران ارزشمند باشد.

تصمیم‌ها و انتخاب‌هایی که بر اساس دانش ما شکل می‌گیرند، نگرش‌مان را می‌سازند. فرد نقاشی را تصور کنید که می‌خواهد شاهکاری خلق کند، اما روی پالت خود، رنگ کمی دارد. شاید او به خلق یک شاهکار تمایل داشته باشد اما، برای خلق یک شاهکار واقعی، تنوع رنگ‌ها در اختیارش نیست! و این موضوع، درست مانند اتفاقی است که برای انسانی با دانش محدود رخ می‌دهد؛ چنین فردی برای ایجاد یک تصویر کامل، فاقد «رنگ‌های ذهنی» است!

با گوش سپردن به آن‌چه ذهن فرزندان‌مان را پر می‌کند، می‌توانیم خود را به دنیای آن‌ها نزدیک‌تر کنیم؛ و زمانی‌که فرزندان‌مان متوجه شوند با آن‌ها همسو شده‌ایم، آن‌ها نیز درمورد صداهایی با ما همسو می‌شوند که برای ما خوشایند است، و از این طریق می‌توانیم دنیایی همراه یکدیگر داشته باشیم و فاصلهٔ موجود بین نسل‌ها را تا حدودی از بین ببریم.

امروز به هریک از ما، ۱۴۴۰ دقیقه، یعنی ۸۶۴۰۰ ثانیه هدیه می‌دهد؛ فقیر و غنی، ۲۴ ساعت فرصت دارند و زمان، تمایزی برای هیچ‌کس قائل نیست! امروز صرفاً می‌گوید: «من این‌جا هستم. می‌خواهی با من چه کنی؟» استفادهٔ بهینه از هر روز، به طور گسترده‌ای نتیجهٔ عملکرد نگرش ماست. با نگرش درست می‌توانیم این روز را تحت اختیارمان درآوریم و از آن، نقطهٔ آغازی بسازیم. امروز، به شکست‌های دیروز و یا تأسف‌های فردا اهمیتی نمی‌دهد! تنها کاری که می‌کند این است: هدیهٔ ارزشمند دیگری به ما می‌دهد، یعنی ۲۴ ساعت دیگر، و امیدوار است که عاقلانه از آن استفاده کنیم.

وعدهٔ آینده رایگان نیست، و باید بهای هر پاداش آینده را پرداخت کرد. بهایی که برای آینده باید بپردازیم، شامل نظم و ترتیب، کار، ثبات و آرزوی قلبی می‌شود، تا بتوانیم آینده‌ای بهتر از گذشته و حتی بهتر از زمان حال را بسازیم. این موارد، برچسب‌های قیمت پیشرفت هستند، بنابراین، اگر وعدهٔ آینده شفاف و واضح باشد، هزینه‌ها به آسانی پرداخت می‌شوند.

منبع اصلی میزان دانایی و احساس ما، افرادی‌اند که برای معاشرت انتخاب می‌کنیم

امیدوارم افرادی که در جمع ما هستند، بیش‌ترین توانایی‌شان، ارائهٔ نامحدود جوک و لطیفه و نظریات و مسائل منحرف نباشد! افرادی‌که هر روز با ما در تماس هستند و ما را تحت‌تأثیر قرار می‌دهند، باید الهام‌بخش ما باشند، نه این‌که با بدبینی، گله و شکایت، و یا تمسخر دیگران، بذر شک و مخالفت را در ذهن ما بکارند! در چنین شرایطی، حفظ نگرش مثبت در رویارویی با چالش‌ها، بسیار دشوار است.

وارد کردن افراد نادرست به زندگی، کار آسانی است، چون این افراد، آن‌قدر وقت اضافی دارند تا وقت دیگران را بگیرند! و با کمال تعجب، طلبکار هم هستند که ما این همه وقت برای شما گذاشته‌ایم!! به همین دلیل، باید بیش‌تر مراقب باشیم تا در حلقهٔ تأثیرات آن‌ها گرفتار نشویم! ما باید دائماً اطمینان حاصل کنیم که صداهای تأثیرات اشتباه، به باغ فرصت‌های‌مان حمله‌ور نشوند و بذرهای منفی و شک را در آن نکارند!

هر روز، ما کارهایی را انجام می‌دهیم که به نظرمان ارزشمند می‌آیند. اگر فردی تصمیم بگیرد که هر روز ساعت پنج صبح بیدار شود تا بتواند برای تأمین رفاه خانواده‌اش، فرصت بیش‌تری داشته باشد، به‌نظر شما، واقعاً او درحال انجام دادن چه کاری است؟ او کاری را انجام می‌دهد که بر اساس حکمتش، ارزشمند است.

منظور این نیست که گذشته را کلاً فراموش کنیم، چون کار غیرممکنی است! نکته این است که زندگی گذشته را باید چون کلاس درسی بدانیم که راهنمای آینده‌مان باشد. با خواندن این مطلب، مطمئناً مجموعه‌ای از خاطرات گذشته به‌سوی شما می‌آید، و این هنر من و شماست که چگونه این افکار مربوط به گذشته را، یا به خدمت خود درآوریم و برای آینده‌ای پر موفقیت، راهی هموار بسازیم؛ و یا با بی‌هنری کامل، به این افکار دست و پای کاذب دهیم و به خدمت آن‌ها در بیاییم. راستی! آیا شما هنرمند هستید یا بی‌هنر؟

گزینهٔ دیگر برای حفاظت از نگرش خود، معاشرت با افراد مشخصی است. ما نمی‌توانیم بقیهٔ عمر را با همکاران‌مان صحبت نکنیم، و یا برای همیشه، از برخی خویشاوندان کناره بگیریم، ولی می‌توانیم مدت زمانی را که اکنون با آن‌ها می‌گذرانیم، محدود کنیم! و به این ترتیب، تأثیرشان را بر خود نیز محدود نماییم. درمورد برخی از افراد هم می‌توانیم فقط چند دقیقه را با ایشان بگذرانیم، نه چند ساعت! و افرادی هستند که فقط چند ساعت را می‌توان با آن‌ها گذراند، نه چند روز! همهٔ این مراقبت‌ها به این دلیل است که مبادا رؤیاهای‌مان به خطر بیفتند.

اشخاصی‌که بر اساس حکمتی صحیح عمل نمی‌کنند، معمولاً کارهایی را انجام می‌دهند که لزومی به انجام‌شان نیست! و بالعکس، کارهایی را رها می‌کنند که نیازمند توجه فوری هستند!

هر انتخابی در لحظات تصمیم‌گیری، مسیری را به‌سمت مقصدی در آینده مشخص می‌کند. درست مانند مجموعه تصمیماتی که در گذشته گرفتیم و به شرایط فعلی منجر شدند، تصمیمات امروزمان هم به پاداش یا تأسفی در آینده منتهی می‌شوند.

وقتی با عزمی راسخ، مشغول طراحی آینده و تعیین اهداف جدید در ذهن‌مان هستیم، جادوی هیجانی ویژه‌ای شکل می‌گیرد. از آن‌جایی‌که با چشم بصیرت، آینده را به روشنی می‌بینیم، هنگامی‌که رؤیاهای‌مان به حقیقت می‌پیوندند، سطحی از شور و هیجان را تجربه می‌کنیم. هرقدر آینده را روشن‌تر ببینیم، بیش‌تر می‌توانیم از الهامات آن بهره‌مند شویم

رؤیاهای ما، در پندار، کردار و احساس‌مان، الهام‌بخش‌مان می‌شوند و به‌طور دقیق، همان انسانی می‌شویم که باید باشیم تا رؤیاهای‌مان تحقق یابند.

پاداش‌ها و پیشرفت‌های ما، به علت کارهای سنگین و دشواری نیستند که انجام داده‌ایم، به دلیل اتفاقی است که در ما رخ داده و ما شده‌ایم