بریده‌هایی از کتاب درمان خشم در سی دقیقه

«هرگز اجازه ندهید شخصی به‌رایگان ساکن خانهٔ مغزتان شود.»

یکی از دلایلی که موجب می‌شود افراد از بخشیدن شخص خطاکار بپرهیزند این است که به‌اشتباه تصور می‌کنند بخشش به‌معنای بازگشت به رابطه با فرد خطاکار است. این دیدگاه صحیح نیست. شما می‌توانید شخصی را ببخشید بی‌آن‌که دوباره به رابطه با او بازگردید.

سوم، آن‌ها جملات انتقادی بسیار ضعیف را بیش از حد معمول خصمانه تفسیر می‌کنند. برای مثال، وقتی همسرشان بگوید: «کیکی را که درست کرده‌ای دوست دارم؛ اما اگر دفعهٔ بعد به آن میوه اضافه کنی بهتر است»، این جمله را این‌طور می‌شنوند: «احمق، چه‌کار کردی؟ هر احمقی می‌داند که این نوع کیک باید با میوه باشد. چه کیک مزخرفی درست کرده‌ای!» این الگوی تفسیر نادرست، اسناد خصمانه نامیده می‌شود.

- به گذشته نچسبید. «هرگز آنچه را پارسال گفتی، فراموش نمی‌کنم.» - نزنید، هل ندهید یا تهدید نکنید. «اگر دوباره آن را تکرار کنی، من...» - فحش ندهید و داد و بیداد راه نیندازید. - شکلک در نیاورید. «منظورت چیست که من دارم شکلک درمی‌آورم؟» - به شخصیت طرف مقابل حمله نکنید. «تو یک آدم بی‌مصرف و بدبخت هستی.»

خشم پیوسته بر سر شما فریاد می‌زند و می‌گوید: «به من گوش کن! به من گوش کن! به من گوش کن!» در همین حال همسرتان، دوست‌تان، همکارتان، فرزندانتان، خواهر یا برادرتان، یکی از مراجعانتان یا حتی شخصی غریبه، سعی می‌کند دربارهٔ آنچه شما را ناراحت کرده است، با شما صحبت کند. آن‌ها می‌خواهند با شما همکاری کنند و به شما اطمینان دهند که ایمن هستید یا به کمک گفتگو تلاش کنند که راه مسدود را باز کنند؛ اما متأسفانه شما نمی‌توانید صدای آن‌ها را بشنوید؛ گویی این‌که شخصی می‌کوشد با شما صحبت کند؛ اما شما یک هدفون در گوشتان گذاشته‌اید که آهنگ بسیار بلندی از آن پخش می‌شود.

- خشم دیگران را به شوخی نگیرید. «وقتی عصبانی می‌شوی بامزه می‌شوی.» - از صحبت دربارهٔ موضوع فرار نکنید. «نمی‌خواهم دربارهٔ آن صحبت کنم.» - تعمیم ندهید. «تو همیشه دیر می‌کنی.» - بی‌توجهی و بی‌اعتنایی نکنید. «حالا هرچه!» - روی آخرین کلمه‌تان پافشاری نکنید. «فقط یک کلمهٔ دیگر می‌گویم.»

«هرگز اجازه ندهید شخصی به‌رایگان ساکن خانهٔ مغزتان شود.»

خشم علامتی کوچک است که به شما نشان می‌دهد مشکلی وجود دارد. پیام خشم این است: «چیزی راه مرا بسته است و من نیاز دارم آن را از سر راهم بردارم.» هدف اصلی برای شما دریافت این پیام و انجام کاری مفید به‌منظور رفع این خشم است.

شما و فقط خود شما به‌تنهایی مسؤول خشم و عصبانیت‌تان هستید و باید به‌تنهایی از عهدهٔ مهار آن برآیید. این هم خوب است و هم بد. خوب است زیرا می‌توانید مسؤولیت کامل بهتر کردن زندگی‌تان را برعهده بگیرید و بد است زیرا دیگر نمی‌توانید دیگران را برای مشکلات‌تان سرزنش کنید.

«هرگز اجازه ندهید شخصی به‌رایگان ساکن خانهٔ مغزتان شود.»

زمانی که احساس گناه، شرمساری و عدم خودباوری با هم ترکیب شوند، فرد را به شخصی تبدیل می‌کنند که قادر به بخشیدن خود نخواهد بود و معتقد است باید پیوسته خودش را برای آنچه بوده است، تنبیه کند.

در ابتدا مشخص کنید که خشمتان به کدام‌یک از جنبه‌های زندگی‌تان آسیب بیشتری می‌زند؛ سپس از آن‌جا شروع کنید و به اقدامی فوری دربارهٔ آن دست بزنید.

بسیاری از ما هر چند وقت یک‌بار دچار فوران خشم می‌شویم و نمی‌دانیم باید چه واکنشی نشان دهیم. این کتاب به شما کمک می‌کند که بیاموزید چطور از عهدهٔ مدیریت چنین موقعیت‌های دشواری برآیید.

شما و فقط شما هستید که تصمیم می‌گیرید چند بار و به چه شدتی عصبانی شوید و چقدر به خود و اطرافیانتان آسیب بزنید.

به شخص خطاکار به‌عنوان انسانی بد نگاه می‌کنید، نه به چشم فردی که کاری خلاف میلتان انجام داده است.

کیفیت زندگی‌تان تحت‌تأثیر قرار می‌گیرد، زیرا وقت بسیار زیادی را به تفکر دربارهٔ شخصی که از او متنفرید، می‌گذرانید.

«با او نجنگ، فقط اجازه بده باشد»،

شما و فقط خود شما به‌تنهایی مسؤول خشم و عصبانیت‌تان هستید و باید به‌تنهایی از عهدهٔ مهار آن برآیید. این هم خوب است و هم بد. خوب است زیرا می‌توانید مسؤولیت کامل بهتر کردن زندگی‌تان را برعهده بگیرید و بد است زیرا دیگر نمی‌توانید دیگران را برای مشکلات‌تان سرزنش کنید.

هر گاه احساس کردید کم‌کم عصبانی می‌شوید، این جمله را تکرار کنید: «مغزم دوباره اشتباه کرد. من در خطر نیستم و لزومی ندارد بترسم. نیازی به واکنش شدید نیست. باید قبل از هر حرف یا عملی کمی به خودم زمان بدهم.»