کتاب فوز سالک

تو آدم بشو، بگذار همه عالَم هر چه می‌خواهند بگویند.

خدایا! کاری که فردا تو از من سؤال خواهی کرد، امروز مرا به آن کار مشغول کن. مگر من چقدر فرصت دارم؟!

خدایا! کاری که فردا تو از من سؤال خواهی کرد، امروز مرا به آن کار مشغول کن. مگر من چقدر فرصت دارم؟!

ما وسایل اتاق را کنترل می‌کنیم. ماشین‌هایی را که داریم کنترل می‌کنیم. امکاناتی را که داریم کنترل می‌کنیم، حتی قلمی را که داریم یا میز و تختی را که در اختیار ماست و یا چیزهایی را که به ما سپرده شده، همه این‌ها را کنترل می‌کنیم، ولی خودمان را اصلا به حساب نمی‌آوریم!

خدایا! کاری که فردا تو از من سؤال خواهی کرد، امروز مرا به آن کار مشغول کن.

مگر ما در زندگی این همه ذلیل نمی‌شویم؛ آن هم برای هیچ و پوچ؟! مگر هر کدام از ما تازیانه‌های ذلّت، ضربه‌ها و تودهنی‌های ذلّت را از این و آن نخورده‌ایم؟! چرا وقتی که به خدا می‌رسد ناز می‌کنیم؟!

«اِلهِی بِک عَرَفْتُک وَ اَنْتَ دَلَلْتَی عَلَیک»؛ خدایا! تو در هر چیزی جلوه کردی تا من تو را در آن‌ها ببینم، تو هر چیزی را شکستی تا من به آن‌ها دل نبندم.

خلاصه، حرف اوّل و آخر همین است، که گیرِ یقین و این که ما یقین پیدا کرده‌ایم، نباشید. چطور می‌توانید یقین پیدا کنید؟! که یقین مزد خاشعان است. تا به خشوع نرسید، به جایی نمی‌رسید. یقین، مزد است و آخر کار می‌دهند. برای شروع عمل، برای سلوک، احتمال کافی است. و نه احتمال، که اضطرار کافی است. پس دنبال یقین نگردید، که یقین مزد بعد از کار است و با احتمال هم می‌توانید شروع کنید.

من برای کسی که حسابی باز نکرده‌ام، سپاسی هم از او نمی‌خواهم.

فریاد علی در محراب کوفه و مناجات حسین در قتل‌گاه نینوا به ما یاد می‌دهد که حساب دیگری در کار است. نشان می‌دهد که فوز قطعی در جایی دیگر است.