بریده‌هایی از کتاب سیندخت

شنیده بودم که عشق هستی می‌بخشد ولی نمی‌دانستم که اول می‌کشد، اول آدم را از هزاران دهلیز شکنجه و عذاب که گویا لازمه ثبوت عشق است می‌گذراند و بعد از آنکه گواهی‌نامه قبولی از آزمایش را به دستش داد به او می‌گوید: منتظر باش، خبرت خواهم کرد! او گویا این نکته را خوب دریافته است که عشق چیزی جز همان انتظار نیست.

به یاد سقراط افتادم و یکی از شاگردانش که لذت‌های دنیوی و خور و خواب و شهوت را بر خود حرام کرده و رفته بود تارک دنیا شده بود. این شاگرد نامش آنتیس‌تن بود. یک روز استاد او را در کنار کشکول گدائی‌اش مشاهده کرد و به او گفت: آنتیس‌تن، من خودپسندی و نخوت تو را از لای پارگی‌های لباست می‌خوانم.! و این گفته بعدها مثل شد. یعنی آن‌چه که می‌گوئی و می‌کنی

اگر عواطف کودکی نباشد قلب مثل یک چوب گره‌دار می‌شود که اگر بخواهند خمش بکنند از جای گره می‌شکند. این‌گونه قلب‌ها مثل همان چوب گره‌دار به درد هیچ کاری جز سوزاندن نمی‌خورد

ولی آدم پخته، آدمی که غرایز خود را زیر فرمان دارد و نتیجتا کمتر دستخوش تمایلات افزون‌خواهانه می‌شود، خیلی زود خواهش‌هایش را با خواست‌های جمع همآهنگ می‌سازد