بریده‌هایی از کتاب حمام روح

آیا این عجیب نیست؟ من شدیداً دوست دارم که دیگران مرا فریب دهند تا بر آنها که فکر می‌کنند من نمی‌دانم که فریبم می‌دهند، بخندم!

هرگز در پاسخ، عاجزانه در نمانده‌ام مگر در برابر کسی که از من پرسید: تو کیستی؟

به زندگی گفتم: «دوست دارم صدای مرگ را به گوش بشنوم.» زندگی کمی صدایش را بلندتر کرد و گفت: «هم‌اینک تو صدای مرگ را می‌شنوی.»

«آری، آری! خودشناسی، مادر همهٔ شناختهاست.

ریشه، گلی است بی‌اعتنا به شهرت و آوازه.

هرگز در پاسخ، عاجزانه در نمانده‌ام مگر در برابر کسی که از من پرسید: تو کیستی؟

«آری، آری! خودشناسی، مادر همهٔ شناختهاست. اما من، من باید خودم را بشناسم. دقیق و عمیق. من باید نقاب از اسرار روحم بردارم و پرده را از روی نهفته‌های قلبم به کنار بزنم. بلکه بر من است تا وجود معنوی و مادی خویش را به خودم بشناسانم و اسرار و خفایای این دو را بر یکدیگر آشکار کنم…». این کلمات را با لحنی حماسی از دهان بیرون داد و آتش «عشق به شناخت» در چشمهایش زبانه‌ای روشن کشید

همانا خداوند در درون هر کدام از ما پیامبری قرار داده تا این پیامبر، ما را به سوی نور رهنمون شود، اما در میان مردم هستند کسانی که هستی را در خارج از خویش جست‌وجو می‌کنند در حالی که هستی در وجود آنهاست و آنها از این امر بی‌اطلاع‌اند.

شادمانه مردن را بر ملولانه زیستن، ترجیح می‌دهم.

"هدف از زندگی، تلاش برای نیل به اسرار ماورای زندگی است"

دوستی با آدم جاهل هم به گونهٔ بحث و استدلال با آدم مست، کاری احمقانه است.

یک بار به زندگی گفتم: «دوست دارم صدای مرگ را به گوش بشنوم.» زندگی کمی صدایش را بلندتر کرد و گفت: «هم‌اینک تو صدای مرگ را می‌شنوی.»

خودشناسی، مادر همهٔ شناختهاست.

اگر یک وجب از تعصب نسبت به نژاد، میهن و خودت فاصله بگیری، خداگونه می‌شوی.

اندوه، دیواری است بین دو باغ.

دوست‌تر دارم در میان آنها که آرزو و هدفی دارند و برای تحقق آن می‌کوشند، کوچک‌ترین باشم تا در میان آنها که نه آرزو و هدفی دارند و نه تلاشی برای تحقق آن، بزرگ‌ترین.

اگر جز آنچه را که نور نشان می‌دهد نمی‌بینی و جز آنچه را که اصوات می‌گویند نمی‌شنوی، پس تو در حقیقت نه می‌بینی و نه می‌شنوی.

آیا علاقهٔ مادر یهودا به پسرش کمتر از علاقهٔ مریم به عیسی مسیح بود؟

همانا خداوند در درون هر کدام از ما پیامبری قرار داده تا این پیامبر، ما را به سوی نور رهنمون شود، اما در میان مردم هستند کسانی که هستی را در خارج از خویش جست‌وجو می‌کنند در حالی که هستی در وجود آنهاست و آنها از این امر بی‌اطلاع‌اند.

ما فرزندان اندوهیم، و اندوه ابر پ‌ُرباری است که بر جهان، باران خیر و معرفت می‌بارد و شما فرزندان شادمانیها و شادمانیهای شما هر مایه عظیم هم که باشد چون ستونهایی از دود است که بادش از هم می‌پراکند و گذشت زمانش نابود می‌سازد.