بریده‌هایی از کتاب سلول ۱۸

چه خوب است که انسان بچه‌اش را به دوش بگیرد و بچه از آن بالا پشت گردنش بشاشد

غیر از خدا هیچکس نبود

تا به حال مربای بادمجان خورده‌ای؟

زندگی مثل پنبه‌های تشک و لحاف است که وقتی زیاد لگد بخورد، وقتی، زیاد کار بکند، چرک و خراب و غیرقابل استفاده می‌شود باید دستی باشد که آن را بزند، و زیر و بالا کند و تر و تازه‌اش بکند، نرمش بکند، تا دیگران بتوانند راحت رویش بخوابند

زنی هم گرفته‌اند. و مثل کرد دوغ ندیده رویش افتاده‌اند. زن هم خرج دارد.

بیا تا به یاد شهیدان خویش که رفتند در راه عشق و امید بدان اخترانی که افسون‌شدند بدانسان به دامان صبح سپید بپا کنیم پرچم خشم و کین را پی افکنیم زندگانی نوین خروش ما بر کند بنای بیداد به سر رسید این نبرد آخرین