بریده‌هایی از کتاب آن‌ها

از فلسفه تا سفسطه یک عمر دویدیم آخر نه به اقرار رسیدیم نه به انکار

سهم ما از خاک وقتی مستطیلی بیش نیست جای ما اینجاست یا آنجا چه فرقی می‌کند؟

ما گشته‌ایم، نیست، تو هم جستجو مکن آن روزها گذشت، دگر آرزو مکن

ما هرچه دویدیم، به جایی نرسیدیم ای باد سرانجام تو هم گوشه‌نشینی‌ست

فرصت امروز هم با وعدهٔ فردا گذشت

ای عشق! چه در شرح تو جز «عشق» بگوییم در ساده‌ترین شکلی و پیچیده‌ترینی

ساحل جواب سرزنش موج را نداد گاهی فقط سکوت، سزای سبکسری‌ست

چشمت به چشم ما و دلت پیش دیگری‌ست جای گلایه نیست! که این رسم دلبری‌ست

«تنهایی و رسوایی»، «بی‌مهری و آزار» ای عشق، ببین من چه کشیدم تو چه کردی

گفتی به من نصیحت دیوانگان مکن! باشد، ولی نصیحت دیوانه می‌کنی

از سخن‌چینان شنیدم آشنایت نیستم خاطراتت را بیاور تا بگویم کیستم

بی‌سبب نیست که پنهان شده‌ای پشت غبار تو هم ای آیینه از دیدن من بیزاری!؟

چشمت به چشم ما و دلت پیش دیگری‌ست جای گلایه نیست! که این رسم دلبری‌ست

جای ما اینجاست یا آنجا چه فرقی می‌کند؟

کمترین فایدهٔ عشق، پشیمانی ماست

اینکه «مردم» نشناسند تو را غربت نیست غربت آن است که «یاران» ببرندت از یاد

ناگزیر از سفرم، بی‌سرو سامان چون «باد» به «گرفتار رهایی» نتوان گفت آزاد کوچ تا چند؟! مگر می‌شود از خویش گریخت «بال» تنها غم غربت به پرستوها داد اینکه «مردم» نشناسند تو را غربت نیست غربت آن است که «یاران» ببرندت از یاد عاشقی چیست؟ به جز شادی و مهر و غم و قهر؟! نه من از قهر تو غمگین، نه تو از مهرم شاد چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته‌ای اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد

بی‌سبب خود را شکستم تا ببینم کیستم

وضع ما، در گردش دنیا چه فرقی می‌کند زندگی یا مرگ، بعد از ما چه فرقی می‌کند ماهیان روی خاک و ماهیان روی آب وقت مردن، ساحل و دریا چه فرقی می‌کند سهم ما از خاک وقتی مستطیلی بیش نیست جای ما اینجاست یا آنجا چه فرقی می‌کند؟ یاد شیرین تو بر من زندگی را تلخ کرد تلخ و شیرین جهان اما چه فرقی می‌کند هیچ کس هم‌صحبت تنهایی یک مرد نیست خانهٔ من با خیابان‌ها چه فرقی می‌کند مثل سنگی زیر آب از خویش می‌پرسم مدام ماه پایین است یا بالا چه فرقی می‌کند؟ فرصت امروز هم با وعدهٔ فردا گذشت بی‌وفا! امروز با فردا چه فرقی می‌کند

ساحل جواب سرزنش موج را نداد گاهی فقط سکوت، سزای سبکسری‌ست

بامت بلند باد که دلتنگی‌ات مرا از هر چه هست غیر تو بیزار کرده است

بیهوده به سرمه چشم داری زیباتر از این شدن چگونه؟

ای بغض فرو خفته مرا مرد نگهدار تا دست خداحافظی‌اش را بفشارم

به هم رسیدن ما نقطهٔ جدایی ماست

چیزی از عمر نمانده‌ست، ولی می‌خواهم خانه‌ای را که فرو ریخته برپا دارم

بدخلقم و بدعهد، زبانبازم و مغرور پشت سر من حرف زیاد است! مگر نه؟

زمانه غیر زبان قفس نمی‌داند بمان که «پر نزدن» حیلهٔ رهایی ماست

اینکه «مردم» نشناسند تو را غربت نیست غربت آن است که «یاران» ببرندت از یاد عاشقی چیست؟ به جز شادی و مهر و غم و قهر؟! نه من از قهر تو غمگین، نه تو از مهرم شاد چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته‌ای اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد

راه تردید مسیر گذر عاشق نیست چه کنم با چه کنم‌های دل بی‌هدفم؟

چشمت به چشم ما و دلت پیش دیگری‌ست جای گلایه نیست! که این رسم دلبری‌ست