بریده‌هایی از کتاب وقتی از دویدن صحبت می‌کنم در چه موردی صحبت می‌کنم

مهمترین چیزی که در مدرسه یاد می‌گیریم این است که چیزهای مهم را نمی‌توان در مدرسه آموخت

زندگی انصاف ندارد. بعضی از مردم زمین و زمان را به‌هم می‌ریزند اما هرگز به هدفی که دارند نمی‌رسند، در صورتی که بعضی‌ها بدون آنکه زحمتی به خود دهند به اهدافشان می‌رسند.

وقتی می‌دوم به خود می‌گویم که به رودخانه فکر کن، و به ابرها. اما اساساً به چیزی فکر نمی‌کنم. تنها کاری که می‌کنم این است که در آرامش خودم، خلأ ساختگی، و سکوت به‌یاد ماندنی خودم دایم می‌دوم، و چقدر هم باشکوه است. مهم نیست مردم چه می‌گویند.

وقتی سنتان بالا می‌رود یاد می‌گیرید که حتی با چیزهایی که دارید راضی باشید. این یکی از چند امتیاز خوب پیر شدن است.

درد تاوانی است که یک شخص باید برای استقلال خود بپردازد.

تصور می‌کنم گاهی اوقات تا حدی مشکل است که از باخت جلوگیری کرد. هیچکس همیشه برنده نیست. در بزرگراه زندگی همیشه نمی‌توانید در خط سریع حرکت کنید.

من برای ورزش‌های گروهی ساخته نشده‌ام. این من هستم. از وقتی که بالغ شدم، هرگاه فوتبال یا بیس‌بال بازی کردم راحت نبودم. شاید دلیلش این باشد که هیچگاه برادر نداشتم، اما هرگز نتوانستم در بازی‌هایی شرکت کنم که در مقابل کسی باشم، جنبه‌ی رقابت مرا معذب می‌کند.

اگر از من بپرسند که برای یک نویسنده مهمترین خصوصیت بعد از استعداد چیست، بلافاصله می‌گویم: تمرکز حواس، یعنی توانایی تمرکز تمام استعدادهای محدودتان در مواقع بحرانی.

بعضی از مردم زمین و زمان را به‌هم می‌ریزند اما هرگز به هدفی که دارند نمی‌رسند، در صورتی که بعضی‌ها بدون آنکه زحمتی به خود دهند به اهدافشان می‌رسند.

تصور می‌کنم فرآیندهای معین اجازه تنوع نمی‌دهند. اگر قرار است بخشی از این فرآیندها باشید، تنها کاری که می‌توانید بکنید این است که خودتان را با تکرار سرسخت آن تغییر دهید، یا شاید، تحریف کنید، و آن فرآیند را بخشی از شخصیت خودتان بسازید.

رقابت با زمان مهم نیست. چیزی که اکنون برای من اهمیت زیادی دارد این است که چقدر از زندگی لذت می‌برم، مهم نیست بیست و شش مایل را با رضایت کامل تمام کنم. من از چیزهایی لذت می‌برم و برای آن‌ها ارزش قائلم که نمی‌توانند با اعداد بیان شوند

گاهی اوقات مردم به کسانی که می‌دوند پوزخند می‌زنند و می‌گویند، «آن‌ها تلاش می‌کنند که عمرشان زیاد شود.» اما تصور نمی‌کنم اکثر مردم به چنین دلیلی بدوند. بیشتر دونده‌ها به‌خاطر طول عمر نمی‌دوند، بلکه می‌خواهند به تمام معنی زندگی کنند. اگر می‌خواهید سال‌های زیادی عمر کنید بهتر است با اهداف روشنی زندگی کنید تا در غبار، و من معتقدم که دویدن به این هدف کمک می‌کند.

در دو استقامت تنها حریفی را که باید شکست دهید خودتان هستید

«ماهیچه سخت به دست می‌آید اما آسان از دست می‌رود. چربی آسان به دست می‌آید اما سخت از بین می‌رود.»

زمانی که سرعت را تعیین می‌کنید، بقیه‌ی کارها خودبه‌خود جور می‌شود. چرخش روزگار با سرعت تنظیم شده است، و برای رسیدن به آن نقطه نیاز زیاد به تمرکز حواس و کوشش شما دارد.

از نظر من دویدن هم ورزش است و هم استعاره. هر روز دویدن، و تراکم مسابقات، باعث ازدیاد تدریجی کیفیت کاری و در نتیجه پیشرفت من خواهد شد. به همین دلیل روز به روز بیشتر تلاش می‌کنم. من ابداً دونده خوبی نیستم و در سطح معمولی یا شاید بیشتر متوسط باشم. اما نکته اصلی این است که آیا نسبت به روز قبل پیشرفت کرده‌ام یا نه. در دو استقامت تنها حریفی را که باید شکست دهید خودتان هستید، همان‌طور که قبلاً این کار را می‌کردید.

تنفس در هوای تازه و طرب‌انگیز صبح زود بار دیگر لذت دویدن را در من زنده کرد. صدای قدم‌ها، تنفس و ضربان قلب من همه با چند ریتم بی‌نظیر در هم ادغام شدند.

اما وقتی می‌دوم واقعاً به چیزی که ارزش ذکر کردن دارد زیاد فکر نمی‌کنم. فقط می‌دوم. در خلأ می‌دوم. به‌عبارت دیگر شاید باید بگویم، می‌دوم که به خلأ برسم.

روی دیوار تالار ورزشی که در توکیو بدن‌سازی می‌کردم نوشته شده بود، «ماهیچه سخت به دست می‌آید اما آسان از دست می‌رود. چربی آسان به دست می‌آید اما سخت از بین می‌رود.»

من معمولاً هر روز صبح سه چهار ساعت افکارم را متمرکز می‌کنم. پشت میزم می‌نشینم و کلاً روی چیزی که می‌نویسم تمرکز می‌کنم. چیزی را نمی‌بینم و به چیزی هم فکر نمی‌کنم.

فعلاً منتظرم تا بعداً در مورد معنی آن فکر کنم. (تعویق فکری در مورد هر چیزی یکی از ویژگی‌های من است، مهارتی که با بالا رفتن سنم بیشتر شد.)

هیچ چیز در دنیای واقعی به زیبایی تصورات واهی شخصی رؤیازده نیست.

وقتی تصمیم گرفتم بدوم انتخاب زیادی نداشتم.

تنها چیزی که برای من اهمیت داشت هر روز دویدن بود، نه سرعت و مسافت.

مهمترین چیزی که در مدرسه یاد می‌گیریم این است که چیزهای مهم را نمی‌توان در مدرسه آموخت.

جهان احتیاج به شخص شرور و بدذاتی دارد که مردم انگشتشان را به‌طرف او بگیرند و بگویند، «مقصر تو هستی!»

ناگهان به مغزم خطور می‌کند که چگونه این محفظه اسفناک و بیهوده، که خودم هستم، بار دیگر بر من تأثیر گذاشته است، و اینکه چه موجود ناتوان و بدقلقی هستم. احساس می‌کنم هر کاری را که در زندگی انجام داده‌ام کاملاً بیهوده بوده است. چند لحظه دیگر می‌خواهم ۹۳/. مایل شنا کنم که برابر با ۲۴/۸ مایل دوچرخه‌سواری و ۶/۲ مایل دویدن است. آیا این قرار است چیزی را ثابت کند؟ این چه تفاوتی با ریختن آب در ماهی تابه‌ای دارد که ته آن سوراخ است؟

اگر قرار بود از زندگی من فیلمی بسازند (حتی تصور آن مرا می‌ترساند)، این‌ها صحنه‌هایی خواهند بود که کف اتاق مونتاژ ریخته می‌شد. مونتور می‌گفت، «ما می‌توانیم این بخش را حذف کنیم. بد نیست، اما معمولی است و زیاد چنگی به دل نمی‌زند. این خاطرات زرق و برقی ندارد و پیش پا افتاده است.» اما برای من، تمام آن‌ها پر معنی و با ارزش هستند. همان‌طور که این خاطرات از ذهنم می‌گذرند، ندانسته لبخند می‌زنم، یا کمی اخم می‌کنم. ممکن است پیش پا افتاده باشند، اما مجموع این خاطرات به یک نتیجه ختم می‌شوند. من.

از نظر من دویدن هم ورزش است و هم استعاره. هر روز دویدن، و تراکم مسابقات، باعث ازدیاد تدریجی کیفیت کاری و در نتیجه پیشرفت من خواهد شد. به همین دلیل روز به روز بیشتر تلاش می‌کنم. من ابداً دونده خوبی نیستم و در سطح معمولی یا شاید بیشتر متوسط باشم. اما نکته اصلی این است که آیا نسبت به روز قبل پیشرفت کرده‌ام یا نه. در دو استقامت تنها حریفی را که باید شکست دهید خودتان هستید، همان‌طور که قبلاً این کار را می‌کردید.

از نظر من نوشتن رمان مثل بالا رفتن از شیب کوه و تقلا کردن در برابر پرتگاه، و با مشقت زیاد به قله رسیدن است. دو راه بیشتر وجود ندارد، یا بر محدودیت‌های خود غلبه می‌کنید یا نمی‌کنید. من وقتی می‌نویسم همیشه این تصویر درونی را حفظ می‌کنم.