بریده‌هایی از کتاب چوب به‌دست‌های ورزیل

بعضی‌ها اینجوری‌ان ... وقتی یه نیش می‌خورن ... فکرمی‌کنن اگه دیگرونم نیش بخورن، درد اونا کمتر میشه.

بعضی‌ها اینجوری‌ان ... وقتی یه نیش می‌خورن ... فکرمی‌کنن اگه دیگرونم نیش بخورن، درد اونا کمتر میشه.

عبدالله: تنها چاره همینه. باید به درگاه خودش متوسل بشیم. چاره‌ساز اونه... از من و تو چی ساخته‌اس؟ باید نذر و نیاز کنیم ... توسل کنیم! اسدالله: اینا درست ... اما خدا که نمی‌آد گرازا رو بتارونه بابا ... اون به من و تو دست داده که خودمون این کارو بکنیم ...

نمیدونم مش نعمت، چرا بعضی‌ها این‌جورین ... وقتی یه نیش میخورن، خیال میکنن اگه دیگرونم نیش بخورن، درد اونا کمتر میشه.

نمیدونم مش نعمت، چرا بعضی‌ها این‌جورین ... وقتی یه نیش میخورن، خیال میکنن اگه دیگرونم نیش بخورن، درد اونا کمتر میشه.

مال دنیا، چرک دسته، امروز بشوری می‌ره، فردا دوباره می‌آد. خدا رو چی دیدی؟ محرم: اما صبحی، همه از ته دل خوشحال بودین. مش غلام: به خداوندی خدا اگه خوشحال بودیم. این چه حرفیه میزنی مرد؟ محرم: همه‌تون خدا رو شکر میکردین که قسر در رفتین. بلااز بیخ گوشتون رد شد، زمیناتون سالم موند.

اینا درست ... اما خدا که نمی‌آد گرازا رو بتارونه بابا ... اون به من و تو دست داده که خودمون این کارو بکنیم ... مگه نه مش ستار؟

بعدِ یه عمر خون جیگر خوردن، تازه یه وجب زمین ویه چاردیواری دست و پا کرده‌ایم، اونم ول کنیم بریم؟

بعضی‌ها اینجوری‌ان ... وقتی یه نیش می‌خورن ... فکرمی‌کنن اگه دیگرونم نیش بخورن، درد اونا کمتر میشه.

نمیدونم مش نعمت، چرا بعضی‌ها این‌جورین ... وقتی یه نیش میخورن، خیال میکنن اگه دیگرونم نیش بخورن، درد اونا کمتر میشه.

بعضی‌ها اینجوری‌ان ... وقتی یه نیش می‌خورن ... فکرمی‌کنن اگه دیگرونم نیش بخورن، درد اونا کمتر میشه.