بریده‌هایی از کتاب صبحانه در خانه سوخته

به تو نگاه می‌کنم به صورت خودم

مگر می‌شود جهانی که تو را در خود دارد آنقدر بد باشد؟ مگر می‌شود؟

همه جزییات واضح است روز، روشن است و بی آواز دریاچه، آبیست و جنگل تماشایی در شرق، ابرها آرام و بی صدا حرکت می‌کنند مثل تکه‌های تاریک نان من رقص در پارچه مشمعی را می‌بینم تَرَک لیوان‌ها را چراغ‌هایی که خورشید گرمشان می‌کند اما دست و پای خودم را نمی‌بینم و نمی‌دانم که این خوب است یا بد که به اینجا برگشته‌ام به خانه‌ای که همه چیز در آن پایان یافته است

به فکرت هستم غیر از این، چه می‌توانم بگویم؟ درختان نخل، سرابی بیش نیستند و همین طور شن کرانه‌ی دریاها

تو در من جای می‌گیری مثل قلاب در حلقه یک قلاب ماهیگیری یک حلقه چشم

تکلیف این "من" چیست؟ منی که در آن مرزها رو به رویت می‌ایستد در مرزهایی که همیشه می‌خواهی از آن بگذری من گاهی کرانه‌ای هستم که تو به سمتش می‌تازی چیزی که هرگز به دست نمی‌آوری من گاهی آن چیزی هستم که تو را احاطه کرده است مغز من با قوطی حلبی‌های تو از هم پاشیده است استخوان‌ها صدف‌های خالی تخت روان یورش‌های تو من فضایی هستم که تو بی حرمت می‌کنی به هنگامی که از آن می‌گذری