بریده‌هایی از کتاب زیبای خفته

عشق، همان‌طور که تاج بر سرتان می‌گذارد، بر صلیب‌تان نیز می‌کشد. عشق، همان‌طور که شما را می‌پروراند، شاخ و برگ‌تان را نیز می‌زند و هَرَس می‌کند.

عشق، همان‌طور که از تنه‌یِ ستبرتان بالا می‌رود و نازک‌ترین شاخه‌هاتان را، که در آفتاب می‌لرزند، نوازش می‌کند، به ریشه‌هاتان نیز فرود می‌آید و آن‌ها را که در خاک چنگ انداخته‌اند، می‌لرزاند. عشق با شما چنین می‌کند تا رازهای دلِ خود را بدانید، و بدین‌سان، به پاره‌ای از قلبِ بزرگِ زندگی بدل شوید.

رنج، همان داروی تلخی‌ست که طبیبِ درون‌تان، خویشتنِ بیمارتان را با آن مداوا می‌کند.

به راستی این زندگی‌ست که می‌دهد و این زندگی‌ست که می‌ستاند. تو یک واسطه‌ای، تو شاهدی بیش نیستی.

هنگام شادمانی، به ژرفایِ دلِ خود نظر کنید، می‌بینید که شادمانی‌تان از همان سرچشمه جاری‌ست که اندوه‌تان از آن جاری بوده است. و هنگام اندوه و غم، باز به ژرفای دل روید، می‌بینید که به راستی گریه‌هاتان برای همانی‌ست که روزی مایه‌یِ شادی‌تان بوده است.

تنِ شما، چنگِ روحِ شماست، با شماست که از آن نغمه‌ای خوش‌آهنگ مترنّم سازید و یا صداهایی بدآهنگ بیرون بیاورید.

تنِ شما، چنگِ روحِ شماست، با شماست که از آن نغمه‌ای خوش‌آهنگ مترنّم سازید و یا صداهایی بدآهنگ بیرون بیاورید.

پاره‌ای از تو هنوز انسان است، پاره‌ای از تو هنوز انسان نیست.

اگر خواهانِ شناختِ خداوند هستید، خود را با حلِ معماها سرگرم مسازید، بلکه به پیرامونِ خود بنگرید؛ او را خواهید دید که با کودکان‌تان گرمِ بازی‌ست.

به دام میفتید، رام نشوید، آرام نگیرید.

خودْ، سایه‌یِ نوری دیگر می‌شود.

تنها سینه‌یِ فراخِ زندگی‌ست که می‌تواند دل‌های شما را در خود نگه دارد.

چه بگویم درباره‌یِ آن مارِ پیر که از انداختنِ پوستِ خود عاجز است و دیگران را همه عریان و بی‌حیا می‌خواند؟

پس بگذارید روح‌تان، عقل‌تان را تا بلندایِ اشتیاق‌تان بالا ببرد و آوازه‌خوانش کند؛

بسیاری از رنج‌های شما، گزینشِ خودتان است. رنج، همان داروی تلخی‌ست که طبیبِ درون‌تان، خویشتنِ بیمارتان را با آن مداوا می‌کند. پس، به این طبیب اعتماد کنید و داروی او را، با گشاده‌رویی و متانت بنوشید.

خویشتنِ خویشِ شما، دریایی‌ست بی‌بُن و بی‌کرانه.

ای بسا با رویگردانی‌تان از لذت‌ها، هوس‌ها را در نهانخانه‌یِ ضمیرتان انبار می‌کنید...

اگر خواهانِ شناختِ خداوند هستید، خود را با حلِ معماها سرگرم مسازید، بلکه به پیرامونِ خود بنگرید؛ او را خواهید دید که با کودکان‌تان گرمِ بازی‌ست.

به رؤاها اعتماد کنید، زیرا دروازه‌یِ جاودانگی را در آن‌ها تعبیه کرده‌اند.