بریده‌هایی از کتاب تصویر دوریان گری

اگر می‌خوای سرشت کسی رو به تباهی بکشی، سعی کن اصلاحش کنی

یکی از جذابیت‌ها‌ی گذشته، اینه که گذشته، تمام شده رفته.

هر وقت که انسان کار برجسته‌ای انجام می‌ده دشمنی براش تراشیده می‌شه. انسان برای خوش نام ماندن باید متوسط ارزش باشه.

تئاتر از زندگی بسیار واقعی‌تره.

تراژدی‌های واقعی زندگی آن قدر غیرهنری اتفاق می‌افتند که با خشونت خامشان مارو می‌آزارند، با بی‌انسجامی‌شان، با رَوِشمند نبودن کاملشان، با پوچی و بی‌معنا بودنشان. آن‌ها به گونه‌ای ما رو می‌آزارند که پیش پا افتادگی مارو می‌آزاره. آن‌ها تاثیر نوعی زور حیوانی روبرما دارند، که ما علیه‌شان شورش می‌کنیم.

انسان اگر در مورد چیزی صحبت نکنه، مثل اینه که اتفاق نیفتاده.

آه، دریابید این جوانی رو تا جوانید. طلای روزهاتان رو هدر ندهید. گوش ندید به غم‌افزاها، نکوشید که شکست‌ خورده‌ها‌ی بی‌امید رو امید زیست و پیروزی بدید. زندگی‌تان رو برای نادان‌ها تباه نکنید، برای جماعت بی‌سر‌ و پا. این‌ها مقاصد مهوعی‌اند، آرمان‌ها‌ی دروغین روزگار ما هستند.

عاشق شدن یعنی از خود بیرون رفتن.

خیلی بهتره که انسان شبیه دیگران باشه. انسان‌ها‌ی زشت و ابله درنیا از همه راحت‌ترند. آن‌ها می‌تونند راحت بنشینند و به بازی زندگی خیره بشند. اگر چیزی در مورد پیروزی یاد نگیرند، دست کم از آسیب‌ها‌ی شکست در امانند.

اگر غار نشین‌ها خندیدن رو یاد می‌گرفتند الان وضع دنیا فرق داشت

«فرزند عزیزم، کسانی که در زندگی فقط یک بار عاشق می‌شند آدم‌ها‌یی سطحی هستند. چیزی رو که اون‌ها اسمش رو می‌گذارند وفاداری، یا درست پیمانی، من اسمش رو می‌گذارم بی‌حالی و کمبود تخیل. وفاداری در زندگیِ احساسی همان معنایی رو داره که پایداری در زندگی عقلانی که این جز اعتراف به شکست چیزی نیست

اما، ارزش هر عقیده هیچ ربطی به اعتقاد‌ یا بی‌اعتقادی راوی نداره. درواقع هرچه راوی بی‌اعتقاد‌تر باشه، احتمال خردورزانه‌تر بودن آن عقیده افزایش پیدا می‌کنه، چرا که راوی به آن عقیده رنگی از علاقه، یا انزجار و یا تعصباتش نمی‌زنه.

برای رهایی از رنج‌ها‌ی زندگی، انسان باید تماشاگرحوادث زندگیش بشه.

«دوریان، اصلاً هیچ‌وقت ازدواج نکن. مردها به دلیل اینکه خسته شده‌ند ازدواج می‌کنند، و زن‌ها به دلیل کنجکاوی ازدواج می‌کنند، و هر دو هم سرانجام مأیوس می‌شند.»

هنرمند خوب فقط برای آفرینش هنری خوبه وبس، وجود خودش چیز جذاب وتو دل برویی نیست. شاعران بزرگ، شاعران واقعاً بزرگ در زندگی عادی غیر شاعرانه‌ترین موجوداتند. اما شاعرهای فرو دست در جذابیت نظیر ندارند. هرچه شعرشان عیب و ایراد بیشتری داشته باشه در صحبت‌ها‌ی عادی‌شان نقش‌ها‌ی زیبا‌ی شاعرانه می‌بینی. این عین واقعیته که اگر کسی یک کتاب غزل دست دوم به چاپ برسونه، در دنیای اشعاری زندگی می‌کنه که هرگز نمی‌تونه اون‌ها رو بنویسه. عده‌ای شعرهایی می‌نویسند که نمی‌تونند زیبایی آن‌ها رو به زندگیشان منتقل کنند.

دعای انسان به درگاه خداوند عادل به جای آنکه باشد: «ببخشای گناهان ما را» باید می‌بود «بزن ما را برای شیطان خویی‌ها مان» .

مردها می‌تونند با هر زنی در کمال خوشبختی زندگی کنند، به شرط این که دوستش نداشته باشند.

گناه چیزی‌ست که رد خودش رو روی صورت گناهکار باقی می‌گذاره. نمی‌شه پنهانش کرد. مردم گاه از شرارت‌ها‌ی سرّی صحبت می‌کنند. اما چیزی به اسم شرارت سرّی وجود نداره‌. اگر مردی شریر باشه و گناهی مرتکب بشه آثارش در گوشه‌ها‌ی دهان، اطراف پلک‌ها و حتا روی رنگ دست‌ها‌ش آشکار خواهد شد.

در پشت هر چیز به کمال رسیده، چیزی غم‌آور پنهان است.

ما اگر اطمینان داشته باشیم که دور انداختنی‌ها‌مان رو کسی بر نمی‌داره، خیلی چیزهامان رو دورمی‌ریزیم