بریده‌هایی از کتاب باشگاه مشت زنی

تایلر می‌گوید: فقط بعد از این‌که همه‌چیزت رو از دست دادی می‌تونی هر کاری که دلت می‌خواد بکنی.

مبلمان می‌خری. به خودت می‌گویی این آخرین کاناپه‌ای است که تا آخر عمرم ممکن است لازم داشته باشم. مبل را می‌خری، چند سال کاملاً راضی هستی چون هر اتفاق بدی هم که بیفتد دیگر مطمئنی که مشکل مبلت حل شده. بعد یک دست ظرف عالی. بعد هم یک تخت‌خواب ایده‌آل، پرده. فرش. حالا در لانهٔ خوشگلت گیر افتاده‌ای. چیزهایی که قبلاً صاحب‌شان بودی حالا صاحبت شده‌اند.

نسلی از زنان و مردان جوان و قوی دارید که دوست دارند جان‌شان را فدای چیزی کنند. تبلیغات رسانه‌ها باعث شده این آدم‌ها دائم دنبال اتومبیل و لباس‌هایی باشند که اصلاً نیازی به آن‌ها ندارند. چند نسل است که آدم‌ها شغل‌هایی دارند که از آن متنفرند و تنها دلیلی که ول‌شان نمی‌کنند این است که بتوانند چیزهایی بخرند که به هیچ دردشان نمی‌خورد.

این من نبودم که باهاش می‌جنگیدی. خودت گفتی. داشتی با چیزایی می‌جنگیدی که ازشون نفرت داشتی.

تمدن را از بین خواهیم برد تا دنیای بهتری از نو بسازیم.

آخر این هفته هر یک از اعضای کمیتهٔ حمله باید دعوایی راه بیندازد اما در آن پیروز نشود. ولی نه در باشگاه مشت‌زنی. دعوا راه انداختن سخت‌تر از آن است که فکرش را می‌کنید. آدم‌های خیابان هر کاری که از دست‌شان برمی‌آید می‌کنند تا از دعوا دوری کنند. ایده این بود که به یک آدم عادی که هیچ‌وقت به عمرش دعوا نکرده گیر بدهیم و دعوا راه بیندازیم و بعد او را به عضویت درآوریم. بگذاریم برای یک‌بار هم شده مزهٔ برنده شدن را بچشد. بهش اجازه بدهیم که دخل‌مان را بیاورد.

من انتقام بی‌رحم جو هستم.

در یک دورهٔ زمانی طولانی نرخ زنده ماندن تمام موجودات به صفر تنزل می‌کند.

گریه در چیزی تاریک، در آغوش یک نفر دیگر، درست وقتی که می‌فهمی هر کاری انجام می‌دهی در پایان سر از زباله‌دان درمی‌آورد، درست‌ترین کار است

دربان گفت: اگه ندونی که چی می‌خوای آخرسر دوروبرت پر می‌شه از چیزایی که لازم‌شون نداری.

بعد از فاجعه است که رستگار می‌شویم.

فرهنگ ما جوری با مرگ برخورد می‌کند انگار که مردن یک اتفاق اشتباهی است.

باید از هر چه خودسازی و پیشرفت است فاصله بگیرم و بدوم طرف فاجعه. دیگر نمی‌توانم مثل یک بازی ساده و بی‌دردسر نگاهش کنم.

احساس می‌کردم در تله افتاده‌ام. زیادی کامل بودم. زیادی بی‌نقص بودم.

این هدف پروژهٔ میهم است، انهدام فوری و کامل تمدن.

ما بچه‌وسطی‌های تاریخیم. از بچگی تلویزیون به خورد ما داده که بالاخره یه روزی میلیونر و هنرپیشه و ستارهٔ راک می‌شیم. ولی هیچ‌وقت نمی‌شیم؛ و ما تازه داریم اینو می‌فهمیم. پس سربه‌سر ما نذار.

دربارهٔ خودویرانگری. آن وقت‌ها زندگی‌ام زیادی کامل بود و شاید باید همه‌چیزمان را خرد می‌کردیم تا بتوانیم آدم بهتری بشویم.

خیلی زوج‌های الکی‌خوش قبل از این‌که چیز بهتری به عقل‌شان برسد توله پس انداختند. حالا توله‌ها مریض‌اند و مادرها روبه‌موت و پدرها سینهٔ قبرستان.

می‌خواهم بمیرم. چون ما فقط در مرگ است که اسم داریم.

شما یک تجربهٔ نزدیک به زندگی داشتید

کتاب باشگاه مشت‌زنی در فهرست کتاب‌هایی قرار دارد که به گفتهٔ منتقدان ادبی گاردین هر کس باید پیش از مرگش آن را بخواند.

قطره‌های عطر، تمام آن نهنگ‌های کشته‌شده، لای زخم‌هایش رفته‌اند و می‌سوزانندش.

تایلر می‌گوید: این واقعاً مرگ نیست. ما افسانه خواهیم شد. ما پیر نمی‌شیم.

اگر انجیل‌ها را ننوشته بودند مسیح الان کجا بود؟

شاید والتر دارد به غذای بدون گوشت و بی‌ضرری فکر می‌کند که در مهمانی آخر هفته خورده یا شاید به لایهٔ ازون و شاید به نیاز مبرم زمین به توقف آزمایش‌های وحشیانهٔ محصولات روی حیوانات.

تمام دارایی‌های دنیوی و اتومبیلت را ول می‌کنی و می‌آیی در آلوده‌ترین نقطهٔ شهر در یک آپارتمان فکسنی اجاره‌ای زندگی می‌کنی، جایی که آخر شب‌ها صدای تایلر و مارلا را می‌شنوی که همدیگر را کاغذتوالت صدا می‌کنند.

قلب مارلا شبیه صورت من شده بود. گند و کثافت دنیا. کاغذتوالت مصرف‌شده‌ای که هیچ‌کس زحمت بازیافتش را به خود نمی‌داد.

هنوز باید برای زباله‌های هسته‌ای و مخازن گازوییل و ضایعات سمی‌یی که نسل‌های قبل از من زیر زمین دفن کرده‌اند پول پرداخت کنم.

اگر شما یک مرد مسیحی ساکن امریکا هستید پدرتون برای شما الگوی خدا بوده پس اگر هیچ‌وقت پدرتون رو ندیدید یا ول‌تون کرده یا مرده یا هیچ‌وقت خانه نبوده شما از خدا چی می‌دونید؟

کاری که برخلاف خواسته‌تون باید تا آخر عمر دنبال کنید اینه که دنبال پدر و خدا بگردید.