بریده‌هایی از کتاب تسلی‌بخشی‌های فلسفه

نه هر چیزی که سبب می‌شود احساس بهتری پیدا کنیم خوب است، و نه هر چیزی که ما را می‌آزارد بد است.

اپیکور، با تشخیص نیاز بنیادین ما، دریافت که قلیلی دوستان واقعی می‌توانند عشق و احترامی به ما ارزانی دارند که ممکن است حتی ثروت قادر به تأمین آن نباشد.

پس نه با پرهیز از درد بلکه با تشخیص نقش آن به عنوان مرحله‌ای اجتناب‌ناپذیر و طبیعی برای دستیابی به هر چیز خوبی، رضایت خاطر حاصل می‌شود.

درست همان گونه که پزشکی هیچ سودی ندارد اگر بیماری جسمی را برطرف نکند، فلسفه نیز اگر تألم فکری را برطرف نسازد، بی‌فایدهاست.

وظیفه فلسفه عبارت است از آماده کردن نرم‌ترین فرود ممکن آرزوهای ما بر روی دیوار انعطاف‌ناپذیر واقعیت.

آنچه ما را عصبانی می‌کند برداشت‌های خوشبینانه خطرناکی درباره چگونگی جهان و دیگر افراد است.

ممکن است جستجوی ما برای به دست آوردن پول هیچ دلیل مهم‌تری از تضمین احترام و توجه مردمی نداشته باشد که در غیر این صورت به ما خیره خواهند شد و چپ چپ نگاهمان خواهند کرد.

مطالعه مرا در خلوت خود تسلی می‌بخشد؛ مرا از سنگینی بطالت اندوهبار آزاد می‌کند و، در هر زمانی، می‌تواند مرا از مصاحبت‌های کسالت‌بار خلاص کند. هر زمان که درد خیلی کشنده و شدید نباشد، مطالعه چاقوی درد را کند می‌کند. برای منحرف کردن ذهنم از افکار مأیوس‌کننده، صرفآ نیاز دارم به کتاب‌ها پناه ببرم.

ممکن است جستجوی ما برای به دست آوردن پول هیچ دلیل مهم‌تری از تضمین احترام و توجه مردمی نداشته باشد که در غیر این صورت به ما خیره خواهند شد و چپ چپ نگاهمان خواهند کرد.

به عقیده اپیکور عناصر ضروری لذت، هر قدر هم که سهل‌الوصول نباشند، اما خیلی گران نیستند.

اپیکور چنین می‌گفت: بین تمام نیکی‌هایی که حکمت برای ما در بر دارد، دوستی پربهاترین است.

در قلب اپیکورگرایی، این اندیشه وجود دارد که ما به هر دو سؤالِ «چه چیزی مرا خوشبخت خواهد کرد؟» و «چه چیزی مرا تندرست خواهد ساخت؟» به یکسان به طور شهودی پاسخ بدی می‌دهیم.

ما باید خود را با نقایص ناگزیر هستی سازگار کنیم: آیا عجیب است که اشرار اعمال شریرانه انجام می‌دهند، یا غیر منتظره است که دشمنتان به شما آسیب می‌زند، یا دوستتان شما را دلخور می‌کند، یا پسرتان اشتباهی می‌کند، یا مستخدم شما بدرفتاری می‌کند؟ (۱۲) هرگاه از امیدواری بیش از حد دست برداریم، دیگر عصبانی نخواهیم شد.

ارزش انتقاد بستگی دارد به فرایندها و رویه‌های فکری منتقدان، نه تعداد یا مقام آنان.

ما اغلب، به قول لوکرتیوس، شاعر اپیکوری، مثل «بیماری» هستیم که «از علت بیماری خود آگاه نیست.» (۵)علت مراجعه ما به پزشکان این است که آن‌ها بهتر از ما بیماری‌های جسمانی را می‌شناسند. بنابه دلیل مشابهی، وقتی روحمان ناخوش است، باید به فیلسوفان روی آوریم و آن‌ها را مطابق معیار مشابهی ارزیابی کنیم

دوستان حقیقی، ما را براساس معیارهای دنیوی نمی‌سنجند، آن‌ها به خود اصلی ما علاقه دارند،

خوشبختی، فهرست دارایی‌های لازم ۱. یک کلبه. ۲. دوستان. ۳. اجتناب از رئیس‌بازی‌ها، ارباب‌منشی، همچشمی و درگیری. ۴. تفکر ۵. تجسد مجدد بخشیدن به مدونای جیووانّی بلّینی (متعلق به گالریا دلاکادمیا در ونیز) که حالت اندوهگین و سودازده‌اش حس شوخ‌طبعی و صرافت طبع او را پنهان می‌کند ــ و کسی که لباسی از الیاف مصنوعی می‌پوشد که از ارزان‌ترین فروشگاه‌های بزرگ زنجیره‌ای خریده است. ممکن است دستیابی به خوشبختی دشوار باشد، ولی موانع آن عمدتآ مالی نیستند.

خوشبختی، بیش‌تر بستگی دارد به داشتن مصاحبی همدل تا ویلایی آراسته.

ما فراموش می‌کنیم که از میان رفتن تعصبات و کاهش حسادت‌ها به زمان نیاز دارد.

تضادها از همان دوران نوزادی شروع می‌شوند. در آن دوران کشف می‌کنیم که منابع رضایت ما خارج از کنترل خودمان هستند و جهان با امیال ما چندان مطابقتی ندارد. و با وجود این، به نظر سنکا، اوج حکمت آن است که یاد بگیریم سرسختی و لجاجت جهان را با واکنش‌هایی مثل فوران خشم، احساس بدبختی، اضطراب، ترشرویی، خود برحق‌بینی و بدگمانی، بدتر نسازیم.