بریده‌هایی از کتاب مزرعه حیوانات

«همه‌ی حیوان‌ها با هم برابرند، اما بعضی حیوان‌ها از بقیه برابرترند.»

جنگ از این حرف‌ها نداره. هیچ انسانی خوب نیست، مگه این‌که مُرده باشه.

در ژانویه با کمبود آذوقه مواجه شدند. جیره‌ی ذرت را به میزان چشم‌گیر کاهش دادند و اعلام کردند برای جبرانش جیره‌ی سیب‌زمینی افزایش پیدا می‌کند. سپس معلوم شد بخش عمده‌ی محصول سیب‌زمینی توی سیلو یخ زده چون روی‌شان را درست نپوشانده بوده‌اند. سیب‌زمینی‌ها نرم و رنگ‌ورورفته بودند و فقط مقدار کمی از آن‌ها را هنوز می‌شد خورد. روزهای متوالی حیوان‌ها خوراکی جز سبوس و چغندر نداشتند. شبح قحطی پیشِ روی‌شان بود. آن‌چه اهمیتی حیاتی داشت این بود که وضعیت‌شان از نگاه دنیای بیرون پنهان بماند.

مولی پرسید «خب، اجازه دارم مثل حالا به یالم روبان ببندم؟» اسنوبال گفت «رفیق، این روبان‌هایی که ان‌قدر به‌شون می‌نازی فقط نشونه‌ی بردگیه و بس. حالیت نمی‌شه آزادی از هر روبانی باارزش‌تره؟»

«همه‌ی حیوان‌ها با هم برابرند، اما بعضی حیوان‌ها از بقیه برابرترند.»

هیچ حیوونی نباید هرگز به هم‌نوع‌هاش ظلم بکنه.

هیچ انسانی خوب نیست، مگه این‌که مُرده باشه.

همه‌ی حیوان‌ها با هم برابرند اما بعضی حیوان‌ها از بقیه برابرترند

همیشه خصومت‌تون با بنی‌بشر و کلک‌بازی‌هاش یادتون بمونه. هر چی پیش بیاد، موجود دوپا دشمنه و هر جنبنده‌ای که چهارپا راه بره یا بال داشته باشه دوست‌مونه.

نشانه‌ی مشخص آدم بودن دسته؛ ابزاری که باهاش مرتکب همه‌جور شرارتی می‌شه.»

«هفت فرمان» ۱. هر چه روی دو پا راه برود دشمن است. ۲. هر چه روی چهار پا راه برود دوست است. ۳. هیچ حیوانی نباید جامه بپوشد. ۴. هیچ حیوانی نباید در بستر بخوابد. ۵. هیچ حیوانی نباید مشروب بنوشد. ۶. هیچ حیوانی نباید حیوانی دیگر را بکشد. ۷. همه‌ی حیوان‌ها برابرند.

راستش، همیشه نظر کسی که همان لحظه در حال صحبت بود به نظرشان صحیح می‌آمد.

«انسان‌هایی که می‌کوشیدند کیستی‌شان را در مقام انسان به اثبات برسانند و پیچ‌ومهره‌های ناچیز و بی‌اراده‌ی دستگاه سرمایه‌داری نباشند.»

ناغافل دریافتم که اگر حیوان‌ها از قدرت‌شان باخبر می‌شدند، دیگر چنین سلطه‌ای بر آن‌ها نداشتیم، و انسان‌ها کم‌وبیش به همان شکل از حیوان‌ها بهره‌کشی می‌کنند که ثروتمندان دست به استثمار پرولتاریا می‌زنند.

مبادا گوش‌تون به حرف کس‌هایی بدهکار باشه که می‌گن آدم‌ها و حیوون‌ها منافع‌شون مشترکه و رونقِ وضع یکی باعث رونق وضع اون یکی می‌شه.

انسان تنها مخلوقیه که مصرف می‌کنه بدون این‌که چیزی تولید کنه.

در برخورد با هر مشکل و ناکامی پاسخش این بود، «بیش‌تر تلاش می‌کنم!»

به برکت سرودها، رژه‌ها، فهرست ارقام جیرجیرو، طنینِ تندرآسای تفنگ، قوقولی‌قوی جوجه‌خروس و پرچمِ برافراشته در باد موفق می‌شدند فراموش کنند خیلی وقت‌ها شکم‌شان خالی است.

چنین می‌نمود که مزرعه ثروتمندتر شده بی‌آن‌که حیوان‌ها از این ثروت نصیب برده باشند ـ

باکسِر به حیاط برگشته بود و با سُمش مهتر جوانی را که با صورت بر گِل افتاده بود لمس می‌کرد و می‌کوشید او را به‌پشت بخواباند. پسرِ جوان تکان نمی‌خورد. باکسِر با اندوه گفت «طفلک مُرده. قصد نداشتم بکشمش. حواسم نبود نعلم آهنیه. کی باورش می‌شه عمداً این کار رو نکردم؟»

۱. هر چه روی دو پا راه برود دشمن است. ۲. هر چه روی چهار پا راه برود دوست است. ۳. هیچ حیوانی نباید جامه بپوشد. ۴. هیچ حیوانی نباید در بستر بخوابد. ۵. هیچ حیوانی نباید مشروب بنوشد. ۶. هیچ حیوانی نباید حیوانی دیگر را بکشد. ۷. همه‌ی حیوان‌ها برابرند.

مبادا گوش‌تون به حرف کس‌هایی بدهکار باشه که می‌گن آدم‌ها و حیوون‌ها منافع‌شون مشترکه و رونقِ وضع یکی باعث رونق وضع اون یکی می‌شه. انسان نفعش به هیشکی نمی‌رسه، جز خودش.

چو انداختند که در «مزرعه‌ی مَنور» ــ سرشان هم می‌رفت، حاضر نبودند آن‌جا را «مزرعه‌ی حیوانات» بخوانند ــ جانورها به جان هم افتاده‌اند و مدام بین‌شان دعواست و به‌زودی از گرسنگی تلف می‌شوند. اما وقتی مدتی گذشت و حیوان‌ها، برخلاف پیش‌بینی آن‌ها، از گرسنگی تلف نشدند، فردریک و پیلکینگتون شگرد تازه‌ای برای بدگویی برگزیدند و راجع‌به شرارت هولناکی که در «مزرعه‌ی حیوانات» رواج یافته شایعه‌پراکنی کردند. مدعی شدند آن‌جا حیوان‌ها هم‌نوع‌خواری می‌کنند و یکدیگر را با نعل اسبِ گداخته شکنجه می‌دهند و ماچه‌ها را اشتراکی کرده‌اند. فردریک و پیلکینگتون می‌گفتند نتیجه‌ی طغیان برضد قوانین طبیعی جز این نمی‌شود.

هیچ انسانی خوب نیست، مگه این‌که مُرده باشه.»

بیش‌تر از همه گوسفندها کشته‌مُرده‌ی تظاهرات خودجوش بودند،

ردخور نداشت که گوسفندها، با بع‌بع سهمگین‌شان، شعارِ «چهارپا خوب، دوپا بد» سر می‌دادند و طرف را ساکت می‌کردند. اما، در کل، حیوان‌ها از این مراسم خوش‌شان می‌آمد و حسابی کیف می‌کردند. برای‌شان تسکین‌دهنده بود که به آن‌ها یادآوری شود که سرور و آقابالاسر خویش‌اند و جز خودشان کسی از حاصل زحمت‌شان نصیب نمی‌برد. به برکت سرودها، رژه‌ها، فهرست ارقام جیرجیرو، طنینِ تندرآسای تفنگ، قوقولی‌قوی جوجه‌خروس و پرچمِ برافراشته در باد موفق می‌شدند فراموش کنند خیلی وقت‌ها شکم‌شان خالی است.

سال‌ها پیش که دست به دست هم دادند تا ابنای بشر را سرنگون کنند، قصدشان نبود به چنین وضعیتی برسند. آن شب که «سرگردِ پیر» نخستین‌بار به شورش تشویق‌شان کرد، چشم‌انتظار این صحنه‌های دهشت و کشتار نبودند. تصویری که خودش از آینده در ذهن داشت جامعه‌ای بود شامل حیوان‌های رها از گرسنگی و تازیانه و همگی برابر، که آن‌جا هر کدام به قدر توان و قابلیتش تلاش می‌کرد و قوی‌ترها ضعیف‌ترها را در پناه خویش می‌گرفتند، همان‌طور که او، شب سخنرانی «سرگرد»، با دست درشتش برای جوجه‌اردک‌های راه‌گم‌کرده و سرگردان پناهگاه درست کرد. در عوض ــ سر درنمی‌آورد چرا ــ به دورانی رسیده بودند که هیچ‌کس جرئت نداشت آن‌چه به نظرش می‌رسید بیان کند،

که پدیداریِ جامعه‌ای متکی بر مساواتِ بیش‌تر با نفی آزادی میسّر نیست.

همه‌ی حیوان‌ها با هم برابرند اما بعضی حیوان‌ها از بقیه برابرترند

امروز او و دوستانش از همه‌جای «مزرعه‌ی حیوانات» بازدید کردند و یک وجبش هم از نظرشان پنهان نمانده و به چه نتیجه‌ای رسیده‌اند؟ نه‌فقط به‌روزترین روش‌ها این‌جا اعمال می‌شوند، انضباط و نظم حاکم بر آن نیز باید الگویی باشد برای تمامی مزرعه‌داران در هر کجا.