دانلود و خرید کتاب صوتی اول شخص مفرد

کتاب صوتی اول شخص مفرد نوشتهٔ هاروکی موراکامی و ترجمهٔ شیوا مقانلو و گویندگی مجید آقاکریمی است و انتشارات ماه آوا آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب صوتی اول شخص مفرد

اول شخص مفرد مجموع هشت داستان کوتاه از هاروکی موراکامی، نویسندهٔ مشهور ژاپنی است. این داستان‌ها هم ریشه در فرهنگ ژاپن دارند و هم جهان‌شمول‌اند؛ هم گنجینهٔ شخصی او از عشق‌ها و تجربیات گذشته‌اش هستند و هم می‌توانند در خوانندگان مختلف حس همذات‌پنداری ایجاد کنند. موراکامی برش‌‌هایی از زندگی‌اش را بیان می‌کند که در هرکدام امری به ظاهر ساده، به شکلی فراواقعی رخ می‌دهد. کتاب خواننده را آزاد می‌گذارد تا خودش تصمیم بگیرد که یک خاطرهٔ شیرین می‌خواند یا یک داستان عجیب فراواقعی. او در تمام دنیا با داستان‌هایی شناخته می‌شود که عناصر رئالیسم جادویی را در خود دارند و ترکیبشان را عناصر فرهنگی و بومی ژاپن، ترکیبی خلاقانه و البته جذاب ساخته است. این داستان‌ها هم حس آشنای شرقی را دربردارند و هم روح ادبیات مدرن غرب در آن‌ها دمیده شده است.

در این کتاب هم هشت داستان را می‌خوانیم که این ویژگی‌ها را دارند و البته قلم روان و پختهٔ موراکامی نیز سبب شده تا متفاوت‌تر از هر داستان دیگری شوند. همهٔ این داستان‌ها از زبان اول شخص مفرد بیان می‌شوند و مخاطب است که باید تصمیم بگیرد آیا این داستان‌ها روایتی از یک زندگی‌اند و یا یک روایت خیالی.

نام داستان‌های این مجموعه عبارت‌اند از: خامه، اعترافات میمون شیناگاوا، کارناوال، مجموعه‌شعر پرستوهای یاکولت، اول شخص مفرد، با بیتل‌ها، چارلی پارکر باسا نوا می‌زند، روی یک بالش سنگی.

شنیدن کتاب صوتی اول شخص مفرد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

شنیدن این کتاب صوتی را به تمام علاقه‌مندان به داستان‌های کوتاه و تمام دوست‌داران قلم موراکامی پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب صوتی اول شخص مفرد

نگاه برادرش به دیوار پشت من دوخته شده بود، انگار بخواهد ساعتی را نگاه کند. اما هیچ ساعتی آنجا نبود، فقط یک دیوار گچ‌کاری سفید بود. با بی‌میلی نگاهش را دوباره روی من برگرداند. تمام حرکاتش کند و شمرده بودند. «شاید این‌طور باشه ولی به‌هرحال اون خونه نیست.»

ادامه داد: «به نظر می‌آد کلاً کسی خونه نیست. یه کم پیش که بیدار شدم کسی اینجا نبود. باید همه‌شون رفته باشن جایی، اما من نمی‌دونم کجا.»

چیزی نگفتم.

«بابام احتمالاً رفته گلف بازی کنه. خواهرام هم باید رفته باشن پی تفریح. اما مامانم هم بیرونه که این یه کمی عجیبه. معمولاً این‌جوری نیست.»

از هر گمانی خودداری کردم. این، خانوادهٔ من نبود.

برادرش گفت: «اما اگه سایوکو قول داده اینجا باشه، مطمئنم زود برمی‌گرده. چرا نمی‌آی داخل منتظرش بشی؟»

گفتم: «نمی‌خوام مزاحمتون بشم. همین اطراف یه چرخی می‌زنم و بعدش برمی‌گردم.»

قاطعانه گفت: «هیچ مزاحمتی نیست. مزاحمت اصلی اینه که دوباره زنگ بزنی و من مجبور باشم پا شم بیام و درو باز کنم. پس بیا تو.»

انتخاب دیگری نداشتم، پس به داخل رفتم و او مرا به اتاق نشیمن راهنمایی کرد، همان اتاق نشیمن آشنایی که تابستان هم همراه دوستم واردش شده بودم. روی همان کاناپهٔ کذایی نشستم؛ برادر دوستم خودش را توی صندلی مبلی روبه‌روی من ولو کرد و یک بار دیگر خمیازهٔ بلندی کشید.

دوباره و انگار محض اطمینان پرسید: «تو دوست سایوکویی، درسته؟»

همان جواب را دادم: «درسته.»