کتاب هنر جنگ

کتاب هنر جنگ اثری از ادبیات کهن چین نوشته سان تزو است که با ترجمه محمدجواد نعمتی می‌خوانید. این کتاب درباره روش‌های برنامه‌ریزی و طراحی استراتژی جنگی نوشته شده است اما یکی از کتاب‌های عالی برای کسانی است که در دنیای تجارت نیز فعالیت می‌کنند.

درباره کتاب هنر جنگ

هنر جنگ، کتابی عالی درباره هنر جنگاوری و رزم‌جویی است که از ادبیات کهن چین به جا مانده است. اما مطالبش آنقدر دقیق هستند که حتی امروزه نیز استفاده می‌شود. اگر بخواهیم این کتاب را به کمک آموزه‌های امروزی تعبیر و تفسیر کنیم، می‌توانیم اینطور بگوییم: در دنیای تجارت نیز هر رقیب یک دشمن محسوب می‌شود.

هنر جنگ به مسائل مختلفی می‌پردازد که در یک جنگ، مهم هستند. از میان آن‌ها می‌توان به نقش قوی فرمانده، آرایش جنگی، راه‌هایی برای فریب دادن دشمنان، حمله‌ مدبرانه و شناسایی نقاط قوت و ضعف اشاره کرد. هرچند نوشته‌ها و استراتژی‌های این افسر جنگی در طول سال‌ها حفظ شده است و قوانینی که او پایه‌ریزی کرد هنوز در طرح‌ریزی‌ها و استراتژی‌های جنگی استفاده می‌شود اما می‌توان آن‌ها را در دنیای تجارت و سیاست هم به کار بست.

کتاب هنر جنگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

هنر جنگ را به تمام علاقه‌مندان به مطالعه کتاب‌های در حوزه برنامه‌ریزی، مدیریت و طراحی استراتژی پیشنهاد می‌کنیم. اگر دوست دارید بدانید جنگ‌ها در گذشته چطور طراحی می‌شدند و یا به آموزه‌های مرتبط با جنگ و رزم‌آوری علاقه دارید، این کتاب را مطالعه کنید. 

درباره سان تزو

سان تزو در سال ۵۴۴ پیش از میلاد متولد شد. او را هم‌دوره با اندیشمند بزرگ، کنفوسیوس می‌دانند. سان تزو نویسنده و جنگاوری معروف بود که با کتاب مشهورش، هنر جنگ، موفق شد اثری غنی را به ادبیات چین اضافه کند. کتابی که هم مائو تسه تونگ و هم ژوزف استالین در زمان جنگ، آن را مطالعه کرده بودند. 

سان تزو در سال ۴۹۶ پیش از میلاد درگذشت.

بخشی از کتاب هنر جنگ

۱. سان‌تزو می‌گوید: بهترین چیز در هنر واقعی جنگ این است که کل کشور دشمن، سالم و دست نخورده تصرف شود. در هم کوبیدن و نابودکردن آن ایده خوبی نیست. در اختیار گرفتن کل یک ارتش به جای نابود کردن آن خیلی بهتر است. حتی تصرف یک هنگ، گروهان یا گردان بسیار بهتر از نابود کردن کل ارتش است.

۲. بنابراین پیروز شدن در همه نبردها اوج برتری نیست. برتری واقعی زمانیست که بتوان بدون جنگیدن، مقاومت دشمن را در هم شکست.

۳. از اینرو برترین شکل فرماندهی، نقش بر آب کردن نقشه‌های دشمن است. دومین شکل آن جلوگیری از اتحاد مجدد نیروهای دشمن است. سومین شکل برتر فرماندهی حمله به ارتش دشمن در میدان نبرد است. و بدترین شیوه فرماندهی، محاصره شهریست که قلعه و برج آن را فرا گرفته‌اند.

۴. قاعده این است که تا جایی که می‌توان نباید شهرهای قلعه و برج‌دار را محاصره کرد. آماده سازی جنگ افزارها، سنگرهای متحرک، و ساز و برگ‌های مختلف جنگی، سه ماه کامل طول می‌کشد؛ و انباشت کردن خاک پشت دیوارهای قلعه نیز سه ماه دیگر زمان می‌برد.

۵. فرماندهی که نتواند خشم خود را کنترل کند، نیروهای خود را مانند گله‌ای از مورچه‌ها وادار به حمله می‌کند، و نتیجه این می‌شود که یک سوم نفراتش را از دست می‌دهد، در حالی که شهر هنوز تصرف نشده است. اینها پیامدهای فاجعه بار محاصره‌اند.

۶. بنابراین رهبر کارآزموده آن است که افراد دشمن را بدون هرگونه جنگیدن از پا درآورد. شهرهای دشمن را بدون محاصره تصرف کند. پادشاهی آنها را بدون جنگ طولانی مدت در میدان نبرد، سرنگون سازد.

۷. بدون اینکه نیروهایش آسیب خاصی ببینند، در برابر قدرت پادشاهی ایستادگی می‌کند و با این کار بدون اینکه سربازی را از دست بدهد، پیروزی نهایی را کسب می‌کند. این روش حمله مدبرانه است.

۸. این قاعده جنگ است که اگر نیروهای ما در برابر دشمن، ده به یک است، او را احاطه کنیم؛ اگر پنج به یک است، به او حمله کنیم؛ و اگر دو به یک است، ارتش‌مان را به دو قسمت تقسیم کنیم.

۹. اگر نیروهای‌مان برابر بود، می‌توانیم وارد جنگ شویم؛ اگر از نظر تعداد فقط کمی کمتر بودیم، می‌توانیم از دشمن دوری کنیم. اما اگر اختلاف نفرات زیاد بود، می‌توانیم از او بگریزیم.